Deze bizarre dag wilde ik jullie niet onthouden!
Blijf op de hoogte en volg Bart
17 Juli 2014 | Cambodja, Phnom-Penh
Donderdag 17 Juli, 2557
Wat een heftige dag vandaag, niet te geloven. Zelden zoiets indrukwekkendst meegemaakt. Vanmorgen na het ontbijt, zijn we naar een weeshuis geweest en deze was opgezet door een Fransman, het was een weeshuis dat zich inmiddels bijna zelf kan bedruipen. Het weeshuis had deze Fransman van het nul-punt opgebouwd. Van de vuilnisbelt tot een opvangcentrum voor kinderen waar je U tegen kunt zeggen. Aanwezig waren, basisschool, middelbare school, vervolgopleidingen etc etc. Ze vangen totaal zo een 7000 kinderen op en worden opgeleid. Het is namelijk zo dat veel weeshuizen met de handen in het haar zitten als de kinderen 18 zijn, ze hebben dan geen vervolgopleidingen gedaan na de middelbare school en vallen dan vaak weer terug op straat waar veel weeskinderen vandaan komen.
Dus in eerste instantie wisten we niet wat er we moesten, we hebben er vier dansjes opgevoerd, we lijken " Up with people " wel, is een groep jongeren uit de jaren 80 die overal ter wereld muziek maakte en dansen op voerden. Deze jongeren kwamen dan ook uit alle landen van de wereld. Na afloop van de dansjes kregen we een hele summiere rondleiding en we eindigden in een winkel, daar konden de leerlingen dan naar de toilet. Slim van de stichting, een toilet, veel mensen en veel dingen om te kopen, daar verdienden ze ook weer aan. Was me allemaal te commercieel. Maar, zo konden de leerlingen wel zien dat er wel degelijk een verschil gemaakt kan worden als je het goed aanpakt. Had deze Fransman niks gedaan dan leefden ze nog op de vuilnisbelt. Dus dit was les 1 vandaag, er volgen er nog meer.
In de middag zijn we weer local gaan lunchen, duurde wel lang voordat het eten er was, maar dat was geen probleem, het was in ieder geval weer lekker. Oké voor mij dan, voor Anthony en voor Frans was het echt te pittig, zij hadden dan ook wat anders.
Na de Lunch gingen we naar een killing field, wel de grootste van Cambodja, er waren er namelijk 20.000. We hadden tijdens de lunch niet door dat we er zo dicht bij zaten. 50 meter lopen en we waren er. Ik denk als we dat hadden geweten dan had men minder gegeten. Maar goed, bij de ingang aangekomen kregen we van onze supergids Proney een rondleiding. Wat heftig, een kogel was een mens niet waard en was te duur, dus men vond andere manieren die goedkoper waren om de mensen te vermoorden. Ik ga ze echt niet beschrijven, mag je zelf opzoeken als je er behoefte aan hebt. Let wel in een paar jaar een kwart van de Cambodjaanse bevolking. Oftewel ongeveer twee miljoen mensen? Ik weet nog dat ik de eerste keer door Bergen Belsen liep tijdens mijn diensttijd, dit was minimaal net zo indrukwekkend. Wat doen mensen elkaar aan, wanneer stopt deze waanzin. En dan te bedenken dat Pol Pot en zijn mannen de bovenlaag aan het uitroeien was, er waren na de ellende nog geen 100 academici in leven. Dus je kunt je voorstellen dat als ik er met mijn huidige leeftijd van 43 jaar hier gewoond had, er niet meer zou zijn geweest. Middenstanders werden namelijk ook niet overgeslagen en aangezien ik een zoon ben van een middenstander werden wij, mijn broers en ik ook niet vergeten. Dus als je gebouw ziet staan met alleen maar schedels van mensen had mijn schedel erbij kunnen zijn als ik hier had gewoond. Hoe bizar is dat? En denk maar niet dat dat nu 35 jaar na dato niet meer gaande is. Het zou me niks verbazen als dit nu ook in Noord - Korea aan het gebeuren is. Leert men dan nu dan ook nooit? Dit was het tweede heftige vond ik of eigenlijk zeer zeker heftiger dan het eerste.
We gingen de bus weer in en stopten pak hem beet 500 meter verder, we stapten uit en liepen naar een vuilnisbelt. We kennen allemaal de beelden van bijvoorbeeld Wilde Ganzen of andere organisaties waar kinderen en volwassenen uit een vuilnisbelt waar dan ook ter wereld spullen uit halen om te kunnen overleven en te verkopen. Dus wij gingen dan daar naar toe. Er stonden 17 houten hutjes, er woonden misschien 50 mensen, ze verdienden nog geen dollar per dag per gezin en ze moesten huur betalen aan de eigenaar van de grond waar ze op woonden en wel te verstaan 7 dollar per maand. Hier liepen we dus rond, ik in ieder geval met schaamte en durfde de mensen niet of nauwelijks aan te kijken. Ik had Anouk en het film team de opdracht gegeven om foto's te maken en te filmen. Nee dat is geen SBS 6 gedachte, dit was in opdracht voor de stichting. De rest had ik verboden om er te fotograferen. Ik vind dit het verschrikkelijk en wil geen " aapjes kijken" overigens hadden we wel eerst aan Proney gevraagd of we mochten fotograferen en filmen en dat was geen probleem zei hij. De mensen daar reageerden ook heel positief. Je zou bijna denken dat ze gelukkig zijn en dat we ons geen zorgen moesten maken omdat ze constant vriendelijk waren en ook lachten. Maar ze hebben GVD niets, dit is gewoon survival of the fittest. Gewoon overleven elke dag weer en dat zagen de leerlingen volgens mij niet, maar als je erover nadenkt moet je dit weten. Wat een klotegevoel daar. Mijn excuses voor mijn taalgebruik. Ik heb al heel veel gezien van de wereld, maar dit is voor mij het dieptepunt. En het erge is, dit was maar een kleine kolonie, aan een kant van de vuilnisbelt, bij elkaar werkten er ongeveer 400 mensen. Moet ik doorgaan en eens gaan nadenken over de steden als Manila, Jakarta, Mexico city, Mombasa, Nairobi en ga zo maar door. Daar wordt je toch niet goed van.
Op de terugweg was het vrij stil, enkele muppets waren aan het huilen en andere weer niet, ik hield mijn ogen in ieder geval ook niet droog. Mijn trouwe " bloglezers" hadden dit wel verwacht natuurlijk. Met Frans en Anthony besprak ik even snel dat het misschien verstandiger zou zijn om vanavond maar in het hotel te eten, iedereen had dan meer tijd en we waren dan vroeger klaar met alles en konden dan rustig aan het kringgesprek beginnen.
Frans begon en wij hadden verwacht dat het een heftig gesprek zou worden. Dat er emoties los kwamen, etc etc. Maar niks van dit alles, is alles dan zo flinterdun? Of komen de emoties dan later of verwachten wij meer van ze en de muppets dachten, nog niet misschien hier, dat komt later wel. Voor ons was dit ook in ieder geval zeer bizar. Wat kan leerlingen nog raken. Waarom kwam er geen discussie op gang tussen de leerlingen dat er bij sommigen wel emoties waren en bij andere niet. Ik scheer ze nu allemaal over een kam en ik weet dat er velen wel moeite mee hadden. In ieder geval gaan we komende zaterdag wel wat voor hen doen, waarschijnlijk wat rijst kopen, is niet natuurlijk korte termijn en voor de ietse langere termijn zullen we zeilen voor hen kopen en dat is voor de 17 daken. Lege waterflessen opsparen, kunnen ze ook verkopen. Dan zijn we maar de splinter van een druppel op een gloeiende plaat.
Ik zeg heel vaak tegen mensen en leerlingen dat ik eigenlijk vind dat iedereen een keer in de zeven jaar naar een voormalig concentratiekamp zou moeten gaan of naar een ontwikkelingsland. Dan kom je in ieder geval weer op aarde terecht oftewel met beide benen op de grond. Nou, ga naar Cambodja dan heb je ze op een halve kilometer van elkaar ! In anderhalf uur tot twee uur tijd hebben we het dat gezien. Niet te filmen toch.
Trusten!
Do what you like, like what you do!
Life is good :-)
Wat een heftige dag vandaag, niet te geloven. Zelden zoiets indrukwekkendst meegemaakt. Vanmorgen na het ontbijt, zijn we naar een weeshuis geweest en deze was opgezet door een Fransman, het was een weeshuis dat zich inmiddels bijna zelf kan bedruipen. Het weeshuis had deze Fransman van het nul-punt opgebouwd. Van de vuilnisbelt tot een opvangcentrum voor kinderen waar je U tegen kunt zeggen. Aanwezig waren, basisschool, middelbare school, vervolgopleidingen etc etc. Ze vangen totaal zo een 7000 kinderen op en worden opgeleid. Het is namelijk zo dat veel weeshuizen met de handen in het haar zitten als de kinderen 18 zijn, ze hebben dan geen vervolgopleidingen gedaan na de middelbare school en vallen dan vaak weer terug op straat waar veel weeskinderen vandaan komen.
Dus in eerste instantie wisten we niet wat er we moesten, we hebben er vier dansjes opgevoerd, we lijken " Up with people " wel, is een groep jongeren uit de jaren 80 die overal ter wereld muziek maakte en dansen op voerden. Deze jongeren kwamen dan ook uit alle landen van de wereld. Na afloop van de dansjes kregen we een hele summiere rondleiding en we eindigden in een winkel, daar konden de leerlingen dan naar de toilet. Slim van de stichting, een toilet, veel mensen en veel dingen om te kopen, daar verdienden ze ook weer aan. Was me allemaal te commercieel. Maar, zo konden de leerlingen wel zien dat er wel degelijk een verschil gemaakt kan worden als je het goed aanpakt. Had deze Fransman niks gedaan dan leefden ze nog op de vuilnisbelt. Dus dit was les 1 vandaag, er volgen er nog meer.
In de middag zijn we weer local gaan lunchen, duurde wel lang voordat het eten er was, maar dat was geen probleem, het was in ieder geval weer lekker. Oké voor mij dan, voor Anthony en voor Frans was het echt te pittig, zij hadden dan ook wat anders.
Na de Lunch gingen we naar een killing field, wel de grootste van Cambodja, er waren er namelijk 20.000. We hadden tijdens de lunch niet door dat we er zo dicht bij zaten. 50 meter lopen en we waren er. Ik denk als we dat hadden geweten dan had men minder gegeten. Maar goed, bij de ingang aangekomen kregen we van onze supergids Proney een rondleiding. Wat heftig, een kogel was een mens niet waard en was te duur, dus men vond andere manieren die goedkoper waren om de mensen te vermoorden. Ik ga ze echt niet beschrijven, mag je zelf opzoeken als je er behoefte aan hebt. Let wel in een paar jaar een kwart van de Cambodjaanse bevolking. Oftewel ongeveer twee miljoen mensen? Ik weet nog dat ik de eerste keer door Bergen Belsen liep tijdens mijn diensttijd, dit was minimaal net zo indrukwekkend. Wat doen mensen elkaar aan, wanneer stopt deze waanzin. En dan te bedenken dat Pol Pot en zijn mannen de bovenlaag aan het uitroeien was, er waren na de ellende nog geen 100 academici in leven. Dus je kunt je voorstellen dat als ik er met mijn huidige leeftijd van 43 jaar hier gewoond had, er niet meer zou zijn geweest. Middenstanders werden namelijk ook niet overgeslagen en aangezien ik een zoon ben van een middenstander werden wij, mijn broers en ik ook niet vergeten. Dus als je gebouw ziet staan met alleen maar schedels van mensen had mijn schedel erbij kunnen zijn als ik hier had gewoond. Hoe bizar is dat? En denk maar niet dat dat nu 35 jaar na dato niet meer gaande is. Het zou me niks verbazen als dit nu ook in Noord - Korea aan het gebeuren is. Leert men dan nu dan ook nooit? Dit was het tweede heftige vond ik of eigenlijk zeer zeker heftiger dan het eerste.
We gingen de bus weer in en stopten pak hem beet 500 meter verder, we stapten uit en liepen naar een vuilnisbelt. We kennen allemaal de beelden van bijvoorbeeld Wilde Ganzen of andere organisaties waar kinderen en volwassenen uit een vuilnisbelt waar dan ook ter wereld spullen uit halen om te kunnen overleven en te verkopen. Dus wij gingen dan daar naar toe. Er stonden 17 houten hutjes, er woonden misschien 50 mensen, ze verdienden nog geen dollar per dag per gezin en ze moesten huur betalen aan de eigenaar van de grond waar ze op woonden en wel te verstaan 7 dollar per maand. Hier liepen we dus rond, ik in ieder geval met schaamte en durfde de mensen niet of nauwelijks aan te kijken. Ik had Anouk en het film team de opdracht gegeven om foto's te maken en te filmen. Nee dat is geen SBS 6 gedachte, dit was in opdracht voor de stichting. De rest had ik verboden om er te fotograferen. Ik vind dit het verschrikkelijk en wil geen " aapjes kijken" overigens hadden we wel eerst aan Proney gevraagd of we mochten fotograferen en filmen en dat was geen probleem zei hij. De mensen daar reageerden ook heel positief. Je zou bijna denken dat ze gelukkig zijn en dat we ons geen zorgen moesten maken omdat ze constant vriendelijk waren en ook lachten. Maar ze hebben GVD niets, dit is gewoon survival of the fittest. Gewoon overleven elke dag weer en dat zagen de leerlingen volgens mij niet, maar als je erover nadenkt moet je dit weten. Wat een klotegevoel daar. Mijn excuses voor mijn taalgebruik. Ik heb al heel veel gezien van de wereld, maar dit is voor mij het dieptepunt. En het erge is, dit was maar een kleine kolonie, aan een kant van de vuilnisbelt, bij elkaar werkten er ongeveer 400 mensen. Moet ik doorgaan en eens gaan nadenken over de steden als Manila, Jakarta, Mexico city, Mombasa, Nairobi en ga zo maar door. Daar wordt je toch niet goed van.
Op de terugweg was het vrij stil, enkele muppets waren aan het huilen en andere weer niet, ik hield mijn ogen in ieder geval ook niet droog. Mijn trouwe " bloglezers" hadden dit wel verwacht natuurlijk. Met Frans en Anthony besprak ik even snel dat het misschien verstandiger zou zijn om vanavond maar in het hotel te eten, iedereen had dan meer tijd en we waren dan vroeger klaar met alles en konden dan rustig aan het kringgesprek beginnen.
Frans begon en wij hadden verwacht dat het een heftig gesprek zou worden. Dat er emoties los kwamen, etc etc. Maar niks van dit alles, is alles dan zo flinterdun? Of komen de emoties dan later of verwachten wij meer van ze en de muppets dachten, nog niet misschien hier, dat komt later wel. Voor ons was dit ook in ieder geval zeer bizar. Wat kan leerlingen nog raken. Waarom kwam er geen discussie op gang tussen de leerlingen dat er bij sommigen wel emoties waren en bij andere niet. Ik scheer ze nu allemaal over een kam en ik weet dat er velen wel moeite mee hadden. In ieder geval gaan we komende zaterdag wel wat voor hen doen, waarschijnlijk wat rijst kopen, is niet natuurlijk korte termijn en voor de ietse langere termijn zullen we zeilen voor hen kopen en dat is voor de 17 daken. Lege waterflessen opsparen, kunnen ze ook verkopen. Dan zijn we maar de splinter van een druppel op een gloeiende plaat.
Ik zeg heel vaak tegen mensen en leerlingen dat ik eigenlijk vind dat iedereen een keer in de zeven jaar naar een voormalig concentratiekamp zou moeten gaan of naar een ontwikkelingsland. Dan kom je in ieder geval weer op aarde terecht oftewel met beide benen op de grond. Nou, ga naar Cambodja dan heb je ze op een halve kilometer van elkaar ! In anderhalf uur tot twee uur tijd hebben we het dat gezien. Niet te filmen toch.
Trusten!
Do what you like, like what you do!
Life is good :-)
-
17 Juli 2014 - 19:41
Anja:
Inderdaad een bizarre dag. Ik geloof graag dat de emoties los komen. Denk zelf dat de meeste het nog moeten laten bezinken en het er later uit komt als ze het er onderling over hebben. Ieder kind is anders en reageert op zijn eigen manier.
Wel goed om ze ook de andere kant van de mensheid te laten zien.
Iedereen gaat altijd naar de mooie plekken van een land maar kijken niet naar wat er allemaal gebeurd of gebeurd is in het verleden in een land. Ook iedere toerist/vakantieganger is anders. Ben zelf van mening dat als je een land bezoekt je ook alle kanten moet bekijken. Het heeft het land en de bevolking gemaakt hoe het nu is. Helaas zijn in sommige landen de contrasten wel heel erg verschillend.
-
17 Juli 2014 - 20:45
Monique Nelissen:
Hallo Bart, bij het lezen van dit bizarre verhaal springen je de tranen in de ogen en je hebt meteen een behoorlijke brok in je keel! Maar dat had ik al na korte apjes met Sinnika deze namiddag, over inderdaad de vuilnisbelt. Zoiets ergs had ze nog nooit van haar leven gezien. De emoties zullen bij velen nog wel naar buiten komen, heel veel indrukken in korte tijd. Dat heeft natuurlijk ook wel even de tijd nodig om het te verwerken. Denk ik dan. Heel indrukwekkend geschreven! Groetjes aan iedereen ouders van Sinnika. -
17 Juli 2014 - 23:01
Irma Van De Kerkhove (moeder Julian):
Al heftig om te lezen,laat staan om dit mee te maken! Wat een ellende is er toch in de wereld... Ik hoop dat mijn zoon Julian en de andere leerlingen zich bewust worden hoe goed wij het hier hebben. Wat betreft die emoties, of het ontbreken hiervan bij de leerlingen, ik denk dat dit naderhand wel komt, te veel indrukken ineens om te kunnen verwerken... -
17 Juli 2014 - 23:05
Maud:
Is idd wel veel op 1 dag...... Geef ze de tijd! Straks komt het toch wel terug in hun eigen blogs!!!! Sterkte, maar vergeet niet te genieten! -
18 Juli 2014 - 15:25
Marita Spronk:
Ik was zeer geemotioneerd van jouw blog..Het zal me benieuwen hoe mijn Muppet dit ervaren heeft! -
19 Juli 2014 - 09:03
Desirée:
Heftig Bart, ik denk dat de kinderen geen woorden hebben om zoveel indrukwekkende ervaringen goed te plaatsen. Elk woord lijkt misschien wel teveel. Dat komt wel. Dit zullen ze nooit vergeten.... -
19 Juli 2014 - 13:11
Frans Kreijen:
Hoi Bart. Dit is daadwerkelijk heftig, ook bij mij was een klein traantje te bespeuren. Het is goed dat de kinderen ook de andere kant van het leven zien, dat er op deze wereld nog heel veel armoede, honger en ellende is. Je schreef dat het op de terug reis stil was en verschillende kinderen aan het huilen waren,
toen waren zij al bezig dit te verwerken, maar om daar direct over te praten is een ander verhaal.
Thuis, als zij onze rijkdom, onze welvaart zien dan zal dit naar boven komen en zullen zij denken en zeggen wat hebben wij het goed. Zoals jij het beschrijft zal het niet in de kouwe kleren zitten.
Denk eraan dat deze kinderen ook de zonnige kant van het leven aldaar moeten zien en voelen, anders wordt men er helemaal somber van.
Wij wensen jullie veel sterkte en een mooie tijd in Cambodja -
04 Augustus 2015 - 12:17
Hanny Gruben :
Wat een geweldige verslagen ik geniet er van Geweldig dat we mee mogen genieten
Fijn verblijf en geniet er van waar je ook bent Lieve groetjes Hanny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
