En op naar Tembak ! (week drie)
Door: Bart
Blijf op de hoogte en volg Bart
10 Juli 2013 | Indonesië, Sintang
Vrijdag 5 Juli
Om 06.45 opstaan en maakten we ons klaar voor de reis naar Tembak, een dorpje met pak hem beet 350 inwoners, 60 km van Sintang en drie uur reizen met een Truck. Het regende in de ochtend enorm en ik we zouden niet vertrekken voordat het droog zou zijn. We hadden namelijk een paar ziek, zwak en misselijke in de groep en we wilden het risico niet nemen dat ze nog zieker zouden worden. Gelukkig was de regen rond het uur van vertrek motregen geworden en was het verantwoord genoeg geworden om te vertrekken. Er werd nog een zeil over de helft van de laadbak gespannen waaronder de “zieken” konden gaan zitten en de rest kon staan. Jezus zeg, dat was nog een zware bevallig voor die muppets. Onderling was er namelijk een beetje wrevel dat de een wel eronder zat en de ander niet. En niet te vergeten men wilde niet zomaar naast elkaar zitten. Tsja, pubers kunnen ook vaak van een mug een olifant maken. Uiteindelijk vertrokken we dan en voordat we Sintang echt uit waren was het alweer echt droog en warm met als resultaat dat de mensen onder het zeil een gratis sauna hadden. Natuurlijk werd daar ook vrij snel over geklaagd, het is ook nooit goed.
Voor de rest van de reis was het zeer “triest indrukwekkend” het was namelijk zo dat we door km ’s plantages rubberboom en palmoliebomen reden. Het oorspronkelijke Oerwoud was dus weg, de longen van de aarde waren weer minder geworden, de OerangOetangs verdwenen en land afgepakt van de plaatselijke Daja’s op Borneo. Misschien schilder ik het wel ietwat te zwart wit af, maar voor zowel de menselijke en dierlijke bewoners van dit gebied is dit wel zo. Komen we weer terug op of de Westerse vooruitgang wel zo positief is. Heel veel wat wij in het westen willen en hebben gaat ten koste van andere planeetbewoners die er mijn na mijn idee net zoveel recht op hebben om een fijn leven te hebben in hun natuurlijke habitat.
Nou uiteindelijk kwamen we dan aan in Tembak, we werden hartelijk welkom geheten en nadat we onze spullen op de slaapplekken hadden gelegd, ons hadden omgekleed gingen we ons dan heerlijk verfrissen in de schone rivier. Het water kwam rechtstreeks uit de bergen, hoe schoon kun je het hebben denk ik dan. Ik merkte zelf dat ik het wel heel hard nodig had. Lekker hoor dat water!!!!
Na het, hoe raden jullie het, heerlijke eten werd er nog even door een plaatselijke Daja verteld over het regenwoud en het verlies ervan.
Pfffff, er werd een om een kringgesprek gevraagd, terwijl ik dacht dat er niks te bespreken was vonden de muppets van wel. Het bleek nog steeds om de zitplaatsen te gaan in de truck. Ik merk toch dat niet zo goed tegen deze futiliteiten kan. Men maakt volgens mij gewoon plaats voor de wat ziekere en het maakt voor de rest niet zoveel uit naast wie men zit. Maar goed, een wat voor mij betreft zinloze en uitzichtloze discussie besloot ik dat iedereen nu zijn mond moest houden en dat iedereen maar even hun irritatie uit zou gaan slapen en het er morgen niet meer over zouden hebben. Om 21.30 uur moest dan ook iedereen stil zijn en slapen. Aan mijn gezicht konden ze ook zien dat er geen fratsen meer in zaten voor ze en het was dan ook stil. Einde verhaal!
Anthony en ik zijn daarna nog even een biertje gaan drinken met Koes en Jean aan de overkant van ons eigen huisje waar we met de mannen sliepen. Om circa 23.15 vielen bij mij de ogen dicht en besloten we ook maar onze slaapplek op te zoeken. Helaas voor Anthony vergat ik mijn snurkbeugel in te doen. :-)
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
Zaterdag 6 Juli
Vandaag zouden we twee dorpjes gaan bezoeken, daar icebreakers gaan doen en wat t –shirts en andere cadeautjes achterlaten. Op een of aan manier voelt dat voor mij niet zo goed. Helaas kan ik even niet beschrijven waarom, het is een gevoel.
Het vertrek was gepland om 09.00 uur maar doordat het pijpenstelen goot, kwam hier de eerste uren niks van terecht en stelden we het uit totdat het droog werd. Anthony profiteerde van deze situatie en ging even bijslapen, (ik trouwens ook even) Vivianne is de laatste dagen sowieso niet in orde en heeft haar rust echt nodig. Ik hoop echt dat zij snel hersteld en Margot heeft volgens mij eerst even op Vivianne gelet en is daarna mee gaan doen met de muppets, zij speelden namelijk het spel weerwolf. Een voor mij tot nu toe onbekend spel, ’s avonds zou ik dan ook wel een keer meedoen.
Terwijl ik ook mijn blog van eergisteren aan het bijschrijven was werd ik opeens gestoord door het bulderende stemgeluid van Jean, het regende niet meer en we zouden meteen vertrekken en ik moest meteen afsluiten. Na tien minuten, want we moesten ook de muppets verzamelen vertrokken we dan rond 12.00 uur richting het eerste dorpje. Het zou een uurtje wandelen zijn in het benauwde weer, aangekomen werden we verwelkomd door tientallen kinderen waar onze leerlingen dan met de icebreakers begonnen.
Hierna hadden we weer een geweldige lunch en wat thee, daarna begonnen we aan de terugtocht. In Tembak aangekomen zochten de mannen de verkoeling van de rivier op, werden er kleren gewassen, beetje met een bal geworpen en aangezien ik mijn kleren in het dorp liet wassen had ik de tijd omme weer zelf te wassen. Moet niet gekker worden zeg, twee dagen achter elkaar! :-)
Geen idee wat de vrouwen gedaan hebben.
Na het eten deed ik dan mee met het spel weerwolven, is wel leuk, alleen snap ik vaak de logica van de leerlingen niet en het lag niet aan mij, want Anthony had hetzelfde probleem.
Onderstaande wijkt even af van het verhaal maar ik moest het even kwijt.
Je merkt nu wel dat het moeilijker wordt voor hen om zich te motiveren, dat geldt niet voor allemaal. Ik moet ook zeggen dat het niet niks is hoor. Ze zitten drie weken en in ons geval 22 dagen heel ver van huis met drie docenten en een arts, sommigen verlangen toch wel naar de dingen die ze missen en als ze een beetje ziek zijn, werkt het ook niet mee. Maar over de bank genomen ben ik zeer tevreden over deze groep, geen gemekker over de omstandigheden waarin we slapen, het zijn namelijk nooit hotels of hostels, weinig gezeur over het eten op de vele rijst na.
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
Zondag 7 Juli
Zoals gebruikelijk probeer ik in het buitenland altijd naar de kerk te gaan op zondag, zo ook vandaag. Drie minuten lopen van onze slaapplek lag dan de kerk die we met z’n allen bezochten. De mis, gedaan door een diaken, we konden de communie dus niet gaan, deed de mis. Volgens Jean zou de mis tussen 09.00 uur en 09.15 uur beginnen. Het werd 09.20, maar goed, wij als westerlingen vonden dat we zeker op tijd moesten zijn en dat waren we dan ook. Tijden blijven voor mij toch een struikelblok. Jean heeft zich wat dat betreft uitstekend aangepast, ik heb er alleen een baal van. Als ik tijden met Kenianen, Tanzanianen en – of Indonesiërs maak, dan snap ik dat afspraken vaker later beginnen dan op de afgesproken tijd. Maar in het geval van Jean heb ik er moeite mee. Hij komt tenslotte uit onze buurt en woont hier nog niet zo lang. Het programma maken met tijden gaat hem dan ook niet goed af omdat hij dat niks vindt, dat maakt het wel lastig vind ik, al had ik ook wel wat moeite met Ika van de Tara foundation, maar dit is moeilijker.
Aan de andere kant heb ik bewondering voor Jean, hij emigreert naar Tembak als enige blanke, voelt zich helemaal thuis en is gelukkig met de kinderen van het dorp om zich heen. Komt op voor de plaatselijke bevolking de Daja’s en voor de OerangOetangs. Ik doe het hem niet na, al ben ik ook graag weg. Maar het “ Westen “ volledig achter me laten kan ik niet. Ik ben waarschijnlijk toch te verwend dan.
Noa de mess hadden we een rustdag, we zijn begonnen met het verdelen van het werk voor het SGE boek, we zijn naar een stroomversnelling van de rivier gelopen en hebben daar wat in het water gelegen. Dat was ook wel weer een ervaring voor enkelen, was namelijk een kort, maar zeer zeker geen makkelijk tochtje en in de rivier was het af en toe ook een beetje gevaarlijk als men niet uitkeek. Iedereen keek gelukkig uit, dus niet gevaarlijk :-)
Het eten en het weerwolven spel bespaar ik jullie.
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
Maandag 8 juli
Zaterdag zijn we weer in Nederland, nog een kort weekje van programma, reizen, relaxen en alweer terugreizen. Maar nu eerst vandaag dan voordat ik teveel op de zaken vooruitloop.
Om 09.00 uur zijn we dan met het programma begonnen, een deel van de groep is in de morgen gaan schilderen en een ander deel van de groep zijn de bossen ingegaan en hebben er zaden en eetbare planten en groenten meegenomen. Ik kan wel zeggen dat dat leuk was. Ik ben namelijk het bos ingegaan. Eerst werd ons iets verteld over een boom van wel zeker 40 meter hoog en dat daar heel veel honingbijen zaten en men er de honing vandaan haalde. Daarna begon het voor mij het leukere deel. We gingen terug naar het dorpje, haalden wat drinken en gingen verder. Inmiddels hadden we nu de slippers en korte broeken aan en voor velen bleef het toch lastiger dan gedacht. Men gleed namelijk vrij snel uit en we moesten over een boomstam die over een rivier lag. Waren spannende momenten voor een paar leerlingen. Maar op het “eilandje “ aangekomen gingen we op zoek naar jonge bamboestruiken en zouden die kappen en meenemen. We zouden die namelijk in de avond opeten. Ik ben benieuwd! Daarna zijn we in de rivier slakken gaan zoeken en ook deze zouden we gaan eten ’s avonds. . Morgen zullen we de resultaten van de schildergroep gaan afronden. ’S middags hebben de leerlingen dan weer het health circuitje gedaan en Engels lesjes gegeven en dat verliep vlekkeloos.
Ik kan wel zeggen dat de jonge bamboestruik en de slakken weer geweldig waren gemaakt. Ook hadden we aubergines met champignons in heel veel knoflook gebakken. Mjam, die Indonesische keuken blijft toch een genot. Zal wel even vreemd worden dat ik meteen in Nederland aan de knäckebröd ga en aan de lijn. Alleen ’s avond ben ik dan op het WMC te vinden.
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
Dinsdag 9 Juli
Nu ik langzaamaan ook begin te verlangen naar een fatsoenlijk bed in plaats van een matje, water drinken uit de kraan in plaats van uit de fles, wassen in de douche in plaats van een paar bakjes over je heen te schudden of in de rivier, weer contact te hebben met de buitenwereld door middel van het internet of andere social media in plaats van constant te moeten praten , wil ik toch iets kwijt waar ik al een paar dagen mee rondloop.
Als clusterleider, en zoals altijd in mijn eigen blog spreek ik nu ook voor mezelf en niet voor andere teamleden van de begeleiding, merk ik dat ik vanaf dag een constant aan iedereen vraag hoe het met hen gaat, inclusief mijn teamleden. Als ze ziek zijn, een beetje heimwee hebben of even niet lekker in hun vel zitten. Ik heb dit, dit jaar na mijn idee veel vaker gedaan dan andere jaren. En ik wil niet gaan miepen hoor, maar men denkt omdat ik vrijgezel ben, niemand mis. Het is zo vanzelfsprekend voor iedereen dat het wel goed met me gaat. Ik kan goed tegen de warmte, word zelden ziek in de tropen, ( o ja een keer dan even een paar uur tijdens de busreis naar Sintang, maar niemand had er last van) en klaag over niks. Toch kan ik jullie dan mededelen en dat doe ik dan ongevraagd dat ik ook ouders heb en ze ook mis en ik blij ben, als ik ze weer zie. Dat geldt natuurlijk ook voor Stan en Roel met hun gezinnen, maar wel in wat mindere mate dan mijn ouders.
Zo nu dan de dag van vandaag, het was namelijk 05.30 uur toen ik bovenstaande schreef. Vannacht heeft het volgens mij de hele nacht geregend en het klinkt zo hard op die ijzeren golfplaten. En rond 05.00 uur hield de regen op en de krekels, sprinkhanen, kikkers of wat voor een beesten dan ook begonnen enorm hun best te doen om mij wakker te maken. Dat is hen dan goed gelukt,ik was dan ook om 05.00 uur wakker, kon met moeite blijven liggen en ben dan zoals jullie inmiddels al hebben kunnen lezen om 05.30 aan deze dag begonnen.
Vandaag hebben we de zaak omgedraaid zoals ik al beschreven had en vanmiddag is er een sportcircuit georganiseerd. Ook dit verliep wederom vlekkeloos. Wat zijn we toch “goed “ Voor de rest was het wel een iets drukkere dag. De muppets moesten in hun vrije tijd ook nog stukjes aanleveren voor het SGE boek, (inmiddels heb ik mijn verhaal af) verder hadden ze de tassen al ook al ver moeten inruimen omdat we morgen hopelijk om 09.00 uur vertrekken uit Tembak, niet omdat Tembak niet leuk is, maar omdat ik niet met de leerlingen in de volle zon wil staan in de truck. Het is tot nu toe relatief allemaal goed gegaan, maar ze hoeven niet met een zonnesteek of als een kreeft thuis aan te komen. Want de bedoeling was eigenlijk dat we rond 11.00 uur zouden vertrekken. En dat zou betekenen dat we zeker twee uur in de volle zon zouden rijden als het niet zou regenen.
En verder hebben we vanavond een hele leuke afscheidsavond gehad in het Longhouse. Er werden traditionele dansen opgevoerd door de kindjes van het dorp, wij hebben weer twee westerse dansen opgevoerd en na afloop kregen we allemaal een klein slokje touak, de plaatselijke rijstwijn. Anthony, Margot en ik kende het al, maar de rest nog niet. Hierna was er dan even kampvuur en de muppets moesten om 23.00 uur gaan slapen. De meeste lagen er al in, maar ja, Anthony en ik werden door enkele party – killers genoemd. Om 22.55 namen we hen namelijk mee van het Longhouse naar de huisjes en het feestje was over. . Ik moet zeggen dat als ze ons party - killers noemen dan heb ik nog hoop voor onze leerlingen :-(
Met behulp van de stichting, Wilde Ganzen en de grote inzet van onze leerlingen hebben we hier € 5000, -- kunnen achterlaten. Dit geld zal gebruikt worden om zonnepanelen op het nieuwe Longhouse dat ze voor het dorp bouwen. Het hele dorp zal hiervan kunnen profiteren.
Had ik het al over het dorp gehad? Ik dacht het niet; het heeft ongeveer 300 – 350 inwoners, er ligt een basisschooltje met ongeveer 260 leerlingen, deze leerlingen komen dan van heinde en verre. Veel leerlingen moeten dan vaak twee uur heen en twee uur terug lopen naar huis. Ook is er een middelbare school met ongeveer 400 leerlingen, daar geldt hetzelfde verhaal voor als voor de basisschoolleerlingen. Lang en ver lopen om onderwijs te krijgen.
Nu dan even over het huis waar de mannen in slapen. Het staat op palen, gebouwd van hout en behoorlijk groot. Luxe? Nee. We slapen verdeeld door het huis, drie jongens slapen boven. Anthony en ik slapen in de woonkamer en de andere vier slapen in de buurt van ons. Vraag me niet waar de familie slaapt in huis want dat weet ik niet. Het water van de wasruimte komt rechtstreeks uit de bergen. Daar is dan ook constant veel water en een echte kraan hebben ze dan ook niet, het blijft maar stromen. We hebben het water getest en het is drinkbaar. Je moet het alleen even koken van tevoren om de bacteriën te doden. De energie komt vanuit een kleine waterkrachtcentrale die zijzelf hebben gemaakt. In de keuken ligt bamboe en je kunt er dan gewoon doorheen kijken. En de toilet, ach ja, gewoon hangen zoals overal hier en het papier niet in de wc gooien want het riool kan dan verstopt raken. Het papier gooi je dan in een mandje en het komt vanzelf goed.
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
Woensdag 10 Juli
Ik ben opgestaan met de wetenschap dat ik niet meer op het matje hoef te slapen de komende tijd. Ik weet nog niet hoe het in Marokko zal gaan als ik op 22 juli vertrek, maar ik verwacht dat het hotels zullen worden, ik heb nog wel even de tijd om het te checken als ik terug ben.
Vanmorgen zijn we dan uiteindelijk weer vertrokken met de geweldige truck naar Sintang, daar wat te hebben rondgehangen, mail gecheckt, blogs op het weblog geplaatst, souvenirs te hebben gekocht en te hebben gegeten bij Ben’s burger is om 22.00 uur onze busrit dan eindelijk begonnen naar het Gardena Resort. Daar verheugen we ons dan ook op. We zullen er dan ook een overnachting blijven om fris, monter, gezond en uitgerust aan de terugreis te beginnen.
PS: Dit blog heb ik vooraf al geschreven, ik neem aan dat deze dag zo verloopt, mocht het anders zijn, dan lezen jullie dat vast en zeker nog wel.
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
Om 06.45 opstaan en maakten we ons klaar voor de reis naar Tembak, een dorpje met pak hem beet 350 inwoners, 60 km van Sintang en drie uur reizen met een Truck. Het regende in de ochtend enorm en ik we zouden niet vertrekken voordat het droog zou zijn. We hadden namelijk een paar ziek, zwak en misselijke in de groep en we wilden het risico niet nemen dat ze nog zieker zouden worden. Gelukkig was de regen rond het uur van vertrek motregen geworden en was het verantwoord genoeg geworden om te vertrekken. Er werd nog een zeil over de helft van de laadbak gespannen waaronder de “zieken” konden gaan zitten en de rest kon staan. Jezus zeg, dat was nog een zware bevallig voor die muppets. Onderling was er namelijk een beetje wrevel dat de een wel eronder zat en de ander niet. En niet te vergeten men wilde niet zomaar naast elkaar zitten. Tsja, pubers kunnen ook vaak van een mug een olifant maken. Uiteindelijk vertrokken we dan en voordat we Sintang echt uit waren was het alweer echt droog en warm met als resultaat dat de mensen onder het zeil een gratis sauna hadden. Natuurlijk werd daar ook vrij snel over geklaagd, het is ook nooit goed.
Voor de rest van de reis was het zeer “triest indrukwekkend” het was namelijk zo dat we door km ’s plantages rubberboom en palmoliebomen reden. Het oorspronkelijke Oerwoud was dus weg, de longen van de aarde waren weer minder geworden, de OerangOetangs verdwenen en land afgepakt van de plaatselijke Daja’s op Borneo. Misschien schilder ik het wel ietwat te zwart wit af, maar voor zowel de menselijke en dierlijke bewoners van dit gebied is dit wel zo. Komen we weer terug op of de Westerse vooruitgang wel zo positief is. Heel veel wat wij in het westen willen en hebben gaat ten koste van andere planeetbewoners die er mijn na mijn idee net zoveel recht op hebben om een fijn leven te hebben in hun natuurlijke habitat.
Nou uiteindelijk kwamen we dan aan in Tembak, we werden hartelijk welkom geheten en nadat we onze spullen op de slaapplekken hadden gelegd, ons hadden omgekleed gingen we ons dan heerlijk verfrissen in de schone rivier. Het water kwam rechtstreeks uit de bergen, hoe schoon kun je het hebben denk ik dan. Ik merkte zelf dat ik het wel heel hard nodig had. Lekker hoor dat water!!!!
Na het, hoe raden jullie het, heerlijke eten werd er nog even door een plaatselijke Daja verteld over het regenwoud en het verlies ervan.
Pfffff, er werd een om een kringgesprek gevraagd, terwijl ik dacht dat er niks te bespreken was vonden de muppets van wel. Het bleek nog steeds om de zitplaatsen te gaan in de truck. Ik merk toch dat niet zo goed tegen deze futiliteiten kan. Men maakt volgens mij gewoon plaats voor de wat ziekere en het maakt voor de rest niet zoveel uit naast wie men zit. Maar goed, een wat voor mij betreft zinloze en uitzichtloze discussie besloot ik dat iedereen nu zijn mond moest houden en dat iedereen maar even hun irritatie uit zou gaan slapen en het er morgen niet meer over zouden hebben. Om 21.30 uur moest dan ook iedereen stil zijn en slapen. Aan mijn gezicht konden ze ook zien dat er geen fratsen meer in zaten voor ze en het was dan ook stil. Einde verhaal!
Anthony en ik zijn daarna nog even een biertje gaan drinken met Koes en Jean aan de overkant van ons eigen huisje waar we met de mannen sliepen. Om circa 23.15 vielen bij mij de ogen dicht en besloten we ook maar onze slaapplek op te zoeken. Helaas voor Anthony vergat ik mijn snurkbeugel in te doen. :-)
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
Zaterdag 6 Juli
Vandaag zouden we twee dorpjes gaan bezoeken, daar icebreakers gaan doen en wat t –shirts en andere cadeautjes achterlaten. Op een of aan manier voelt dat voor mij niet zo goed. Helaas kan ik even niet beschrijven waarom, het is een gevoel.
Het vertrek was gepland om 09.00 uur maar doordat het pijpenstelen goot, kwam hier de eerste uren niks van terecht en stelden we het uit totdat het droog werd. Anthony profiteerde van deze situatie en ging even bijslapen, (ik trouwens ook even) Vivianne is de laatste dagen sowieso niet in orde en heeft haar rust echt nodig. Ik hoop echt dat zij snel hersteld en Margot heeft volgens mij eerst even op Vivianne gelet en is daarna mee gaan doen met de muppets, zij speelden namelijk het spel weerwolf. Een voor mij tot nu toe onbekend spel, ’s avonds zou ik dan ook wel een keer meedoen.
Terwijl ik ook mijn blog van eergisteren aan het bijschrijven was werd ik opeens gestoord door het bulderende stemgeluid van Jean, het regende niet meer en we zouden meteen vertrekken en ik moest meteen afsluiten. Na tien minuten, want we moesten ook de muppets verzamelen vertrokken we dan rond 12.00 uur richting het eerste dorpje. Het zou een uurtje wandelen zijn in het benauwde weer, aangekomen werden we verwelkomd door tientallen kinderen waar onze leerlingen dan met de icebreakers begonnen.
Hierna hadden we weer een geweldige lunch en wat thee, daarna begonnen we aan de terugtocht. In Tembak aangekomen zochten de mannen de verkoeling van de rivier op, werden er kleren gewassen, beetje met een bal geworpen en aangezien ik mijn kleren in het dorp liet wassen had ik de tijd omme weer zelf te wassen. Moet niet gekker worden zeg, twee dagen achter elkaar! :-)
Geen idee wat de vrouwen gedaan hebben.
Na het eten deed ik dan mee met het spel weerwolven, is wel leuk, alleen snap ik vaak de logica van de leerlingen niet en het lag niet aan mij, want Anthony had hetzelfde probleem.
Onderstaande wijkt even af van het verhaal maar ik moest het even kwijt.
Je merkt nu wel dat het moeilijker wordt voor hen om zich te motiveren, dat geldt niet voor allemaal. Ik moet ook zeggen dat het niet niks is hoor. Ze zitten drie weken en in ons geval 22 dagen heel ver van huis met drie docenten en een arts, sommigen verlangen toch wel naar de dingen die ze missen en als ze een beetje ziek zijn, werkt het ook niet mee. Maar over de bank genomen ben ik zeer tevreden over deze groep, geen gemekker over de omstandigheden waarin we slapen, het zijn namelijk nooit hotels of hostels, weinig gezeur over het eten op de vele rijst na.
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
Zondag 7 Juli
Zoals gebruikelijk probeer ik in het buitenland altijd naar de kerk te gaan op zondag, zo ook vandaag. Drie minuten lopen van onze slaapplek lag dan de kerk die we met z’n allen bezochten. De mis, gedaan door een diaken, we konden de communie dus niet gaan, deed de mis. Volgens Jean zou de mis tussen 09.00 uur en 09.15 uur beginnen. Het werd 09.20, maar goed, wij als westerlingen vonden dat we zeker op tijd moesten zijn en dat waren we dan ook. Tijden blijven voor mij toch een struikelblok. Jean heeft zich wat dat betreft uitstekend aangepast, ik heb er alleen een baal van. Als ik tijden met Kenianen, Tanzanianen en – of Indonesiërs maak, dan snap ik dat afspraken vaker later beginnen dan op de afgesproken tijd. Maar in het geval van Jean heb ik er moeite mee. Hij komt tenslotte uit onze buurt en woont hier nog niet zo lang. Het programma maken met tijden gaat hem dan ook niet goed af omdat hij dat niks vindt, dat maakt het wel lastig vind ik, al had ik ook wel wat moeite met Ika van de Tara foundation, maar dit is moeilijker.
Aan de andere kant heb ik bewondering voor Jean, hij emigreert naar Tembak als enige blanke, voelt zich helemaal thuis en is gelukkig met de kinderen van het dorp om zich heen. Komt op voor de plaatselijke bevolking de Daja’s en voor de OerangOetangs. Ik doe het hem niet na, al ben ik ook graag weg. Maar het “ Westen “ volledig achter me laten kan ik niet. Ik ben waarschijnlijk toch te verwend dan.
Noa de mess hadden we een rustdag, we zijn begonnen met het verdelen van het werk voor het SGE boek, we zijn naar een stroomversnelling van de rivier gelopen en hebben daar wat in het water gelegen. Dat was ook wel weer een ervaring voor enkelen, was namelijk een kort, maar zeer zeker geen makkelijk tochtje en in de rivier was het af en toe ook een beetje gevaarlijk als men niet uitkeek. Iedereen keek gelukkig uit, dus niet gevaarlijk :-)
Het eten en het weerwolven spel bespaar ik jullie.
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
Maandag 8 juli
Zaterdag zijn we weer in Nederland, nog een kort weekje van programma, reizen, relaxen en alweer terugreizen. Maar nu eerst vandaag dan voordat ik teveel op de zaken vooruitloop.
Om 09.00 uur zijn we dan met het programma begonnen, een deel van de groep is in de morgen gaan schilderen en een ander deel van de groep zijn de bossen ingegaan en hebben er zaden en eetbare planten en groenten meegenomen. Ik kan wel zeggen dat dat leuk was. Ik ben namelijk het bos ingegaan. Eerst werd ons iets verteld over een boom van wel zeker 40 meter hoog en dat daar heel veel honingbijen zaten en men er de honing vandaan haalde. Daarna begon het voor mij het leukere deel. We gingen terug naar het dorpje, haalden wat drinken en gingen verder. Inmiddels hadden we nu de slippers en korte broeken aan en voor velen bleef het toch lastiger dan gedacht. Men gleed namelijk vrij snel uit en we moesten over een boomstam die over een rivier lag. Waren spannende momenten voor een paar leerlingen. Maar op het “eilandje “ aangekomen gingen we op zoek naar jonge bamboestruiken en zouden die kappen en meenemen. We zouden die namelijk in de avond opeten. Ik ben benieuwd! Daarna zijn we in de rivier slakken gaan zoeken en ook deze zouden we gaan eten ’s avonds. . Morgen zullen we de resultaten van de schildergroep gaan afronden. ’S middags hebben de leerlingen dan weer het health circuitje gedaan en Engels lesjes gegeven en dat verliep vlekkeloos.
Ik kan wel zeggen dat de jonge bamboestruik en de slakken weer geweldig waren gemaakt. Ook hadden we aubergines met champignons in heel veel knoflook gebakken. Mjam, die Indonesische keuken blijft toch een genot. Zal wel even vreemd worden dat ik meteen in Nederland aan de knäckebröd ga en aan de lijn. Alleen ’s avond ben ik dan op het WMC te vinden.
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
Dinsdag 9 Juli
Nu ik langzaamaan ook begin te verlangen naar een fatsoenlijk bed in plaats van een matje, water drinken uit de kraan in plaats van uit de fles, wassen in de douche in plaats van een paar bakjes over je heen te schudden of in de rivier, weer contact te hebben met de buitenwereld door middel van het internet of andere social media in plaats van constant te moeten praten , wil ik toch iets kwijt waar ik al een paar dagen mee rondloop.
Als clusterleider, en zoals altijd in mijn eigen blog spreek ik nu ook voor mezelf en niet voor andere teamleden van de begeleiding, merk ik dat ik vanaf dag een constant aan iedereen vraag hoe het met hen gaat, inclusief mijn teamleden. Als ze ziek zijn, een beetje heimwee hebben of even niet lekker in hun vel zitten. Ik heb dit, dit jaar na mijn idee veel vaker gedaan dan andere jaren. En ik wil niet gaan miepen hoor, maar men denkt omdat ik vrijgezel ben, niemand mis. Het is zo vanzelfsprekend voor iedereen dat het wel goed met me gaat. Ik kan goed tegen de warmte, word zelden ziek in de tropen, ( o ja een keer dan even een paar uur tijdens de busreis naar Sintang, maar niemand had er last van) en klaag over niks. Toch kan ik jullie dan mededelen en dat doe ik dan ongevraagd dat ik ook ouders heb en ze ook mis en ik blij ben, als ik ze weer zie. Dat geldt natuurlijk ook voor Stan en Roel met hun gezinnen, maar wel in wat mindere mate dan mijn ouders.
Zo nu dan de dag van vandaag, het was namelijk 05.30 uur toen ik bovenstaande schreef. Vannacht heeft het volgens mij de hele nacht geregend en het klinkt zo hard op die ijzeren golfplaten. En rond 05.00 uur hield de regen op en de krekels, sprinkhanen, kikkers of wat voor een beesten dan ook begonnen enorm hun best te doen om mij wakker te maken. Dat is hen dan goed gelukt,ik was dan ook om 05.00 uur wakker, kon met moeite blijven liggen en ben dan zoals jullie inmiddels al hebben kunnen lezen om 05.30 aan deze dag begonnen.
Vandaag hebben we de zaak omgedraaid zoals ik al beschreven had en vanmiddag is er een sportcircuit georganiseerd. Ook dit verliep wederom vlekkeloos. Wat zijn we toch “goed “ Voor de rest was het wel een iets drukkere dag. De muppets moesten in hun vrije tijd ook nog stukjes aanleveren voor het SGE boek, (inmiddels heb ik mijn verhaal af) verder hadden ze de tassen al ook al ver moeten inruimen omdat we morgen hopelijk om 09.00 uur vertrekken uit Tembak, niet omdat Tembak niet leuk is, maar omdat ik niet met de leerlingen in de volle zon wil staan in de truck. Het is tot nu toe relatief allemaal goed gegaan, maar ze hoeven niet met een zonnesteek of als een kreeft thuis aan te komen. Want de bedoeling was eigenlijk dat we rond 11.00 uur zouden vertrekken. En dat zou betekenen dat we zeker twee uur in de volle zon zouden rijden als het niet zou regenen.
En verder hebben we vanavond een hele leuke afscheidsavond gehad in het Longhouse. Er werden traditionele dansen opgevoerd door de kindjes van het dorp, wij hebben weer twee westerse dansen opgevoerd en na afloop kregen we allemaal een klein slokje touak, de plaatselijke rijstwijn. Anthony, Margot en ik kende het al, maar de rest nog niet. Hierna was er dan even kampvuur en de muppets moesten om 23.00 uur gaan slapen. De meeste lagen er al in, maar ja, Anthony en ik werden door enkele party – killers genoemd. Om 22.55 namen we hen namelijk mee van het Longhouse naar de huisjes en het feestje was over. . Ik moet zeggen dat als ze ons party - killers noemen dan heb ik nog hoop voor onze leerlingen :-(
Met behulp van de stichting, Wilde Ganzen en de grote inzet van onze leerlingen hebben we hier € 5000, -- kunnen achterlaten. Dit geld zal gebruikt worden om zonnepanelen op het nieuwe Longhouse dat ze voor het dorp bouwen. Het hele dorp zal hiervan kunnen profiteren.
Had ik het al over het dorp gehad? Ik dacht het niet; het heeft ongeveer 300 – 350 inwoners, er ligt een basisschooltje met ongeveer 260 leerlingen, deze leerlingen komen dan van heinde en verre. Veel leerlingen moeten dan vaak twee uur heen en twee uur terug lopen naar huis. Ook is er een middelbare school met ongeveer 400 leerlingen, daar geldt hetzelfde verhaal voor als voor de basisschoolleerlingen. Lang en ver lopen om onderwijs te krijgen.
Nu dan even over het huis waar de mannen in slapen. Het staat op palen, gebouwd van hout en behoorlijk groot. Luxe? Nee. We slapen verdeeld door het huis, drie jongens slapen boven. Anthony en ik slapen in de woonkamer en de andere vier slapen in de buurt van ons. Vraag me niet waar de familie slaapt in huis want dat weet ik niet. Het water van de wasruimte komt rechtstreeks uit de bergen. Daar is dan ook constant veel water en een echte kraan hebben ze dan ook niet, het blijft maar stromen. We hebben het water getest en het is drinkbaar. Je moet het alleen even koken van tevoren om de bacteriën te doden. De energie komt vanuit een kleine waterkrachtcentrale die zijzelf hebben gemaakt. In de keuken ligt bamboe en je kunt er dan gewoon doorheen kijken. En de toilet, ach ja, gewoon hangen zoals overal hier en het papier niet in de wc gooien want het riool kan dan verstopt raken. Het papier gooi je dan in een mandje en het komt vanzelf goed.
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
Woensdag 10 Juli
Ik ben opgestaan met de wetenschap dat ik niet meer op het matje hoef te slapen de komende tijd. Ik weet nog niet hoe het in Marokko zal gaan als ik op 22 juli vertrek, maar ik verwacht dat het hotels zullen worden, ik heb nog wel even de tijd om het te checken als ik terug ben.
Vanmorgen zijn we dan uiteindelijk weer vertrokken met de geweldige truck naar Sintang, daar wat te hebben rondgehangen, mail gecheckt, blogs op het weblog geplaatst, souvenirs te hebben gekocht en te hebben gegeten bij Ben’s burger is om 22.00 uur onze busrit dan eindelijk begonnen naar het Gardena Resort. Daar verheugen we ons dan ook op. We zullen er dan ook een overnachting blijven om fris, monter, gezond en uitgerust aan de terugreis te beginnen.
PS: Dit blog heb ik vooraf al geschreven, ik neem aan dat deze dag zo verloopt, mocht het anders zijn, dan lezen jullie dat vast en zeker nog wel.
Selemat tidur.
Do what you like, like what you do. Life is good :-)
-
11 Juli 2013 - 01:21
Loes:
ik ben jaloers Bart! Waarom deden we dat nou niet op de Joris? ik was meegegaan! -
11 Juli 2013 - 12:01
Marian:
Hoi B art , ik heb je verslag verslag gelezen.
Ik wens jou en de anderen een goede terug reis en geniet nog van de laatste dagen.
Groeten en dikke kus Marian.
P.S. geniet ook van je reis naar MAROKKO.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
