Wat een land dat Bolivia!

Deel 5

Vrijdag 29 juli,

Gisteren kreeg ik een berichtje van Maud Sluysmans op mijn Facebook en ze vroeg me of ik iets zeker wist over de Thermenschool. Ik moet bekennen dat ik het nog niet weet, maar ik ga uit van het positieve. Wel dacht ik, gisteren schreef ik over de de hotwaterpool en dacht vanmorgen, dat zijn ook wel een soort Thermen en als ik op de Thermenschool net zo warm onthaald wordt als bij de hotwaterpool dan komt alles goed :-)

Maar goed, vanmorgen dan opgestaan en de hele groep was op tijd klaar, dat zijn nu zo de voordelen van een groep als het allemaal ervaren reizigers zijn en mensen die het allemaal willen meemaken en zien.
We vertrokken dus allereerst naar de Chileense grens, wat een feest weer. Geef mensen een uniform en een stempelapparaat en ze zijn in hun element. Zeker in dit soort landen. Moet ik zeggen dat wij ook wel weer blij waren met ons stempeltje in ons paspoort. Wat zijn volwassenen vaak grote kleine kinderen.
Kilometers verderop in de bergen was de grens met Bolivia, voor de Chilenen was het niks dus zaten ze maar onderaan de berg. Bovenop de berg ging het wat gemoedelijker en chaotischer aan toe. Uiteindelijk kregen we hier ook onze stempels en mochten officieel Bolivia in. Als het me lukt zal ik nog foto's plaatsen van dit geweldige grenskantoor in de bergen. Vossen liepen er wild rond, bedelend voor voedsel, er was een grote verroeste bus die die als toilet voor de dames diende en er was veel sneeuw.
Maar toen begon de jeepsafari pas echt. Ik ben regelmatig op safari geweest in Afrika en dat was natuurlijk super met al die dieren. Maar dit was weer heel anders en supermooi.
Allereerst zagen we een groen meer met op de achtergrond weer een geweldig uitzicht, daarna zijn we naar onze lunchpauze gereden en daar was het uitzicht wederom adembenemend. Het enige wat jammer was dat de lunch lang op zich liet wachten, maar het was wel lekker. Inmiddels zaten we op 4500 meter hoogte en we zouden nog naar 4950 meter klimmen. Gaaf hè? Maar ik heb dan ook makkelijk kletsen, heb nergens last van en daar kun je niks aan doen. Heb gewoon mazzel!

Na de lunch gingen we dan naar vulkanisch gebied, geen lava, maar modder spoot overal uit de aarde en natuurlijk in allerlei kleuren. Zeer fascinerend, wat is pachamama -moeder aarde- toch mooi.
Hier moest ik wel even planken, ergens plat gaan liggen en er werd een foto genomen op bijna 4900 meter hoogte.

Er was niet alleen een groen meer, maar ook nog een rood meer. Lijkt wel of ze hier chemicaliën hebben ingegooid om de toeristen te lokken. Maar hier bij het rode meer waren flamingo's, wist echt niet dat deze beesten ook op deze hoogte leefden. Normaal associeer je ze met warm weer en aangezien we het volgens mij de hele dag rond of onder het vriespunt hebben gehad was dat vreemd.

Daarna vervolgenden we onze weg naar onze slaapplaatsen. Reinier en ik zullen er nog een flesje wijn openen.

Trusten.




Zaterdag 30 juli,

Brrrrr, brrrr, wat een koude nacht was het, ik heb het echt zelden koud, maar vannacht had ik het echt koud. Dacht dat het aan mij lag, maar gelukkig had elke kamergenoot het koud. Ik was dus niet de enige. Douchen ging er bij niemand van af, was te koud en er was geen deurtje bij de douche. Dus alleen maar aankleden en daarna het ontbijtje.

Nou de tweede dag van de jeepsafari begint. Pffff, waar moet ik beginnen. Wat is Bolivia toch mooi, zoals jullie weten heb ik al veel gezien en vind ik veel mooi, maar Bolivia knalt met stip de top drie binnen van landen. Awesome!

Vanmorgen begonnen we dus en na een klein half uurtje kwamen we bij een soort Canyon aan, meertje erbij, zonnetje, wandelingetje en een viskacha gezien. Een viskacha is een groen konijn met een enorme staart. Ik weet niet of ze eetbaar zijn, heb ze nog niet op het menu gezien. Maar in La Paz zal ik zeker kijken of het beestje te verorberen is. En als ze onder de dierenbescherming vallen, dan doe ik het zeker niet.
Daarna een mooi landschap met natuurlijk bergen en lama's. Overigens zijn we al twee dagen aan het rijden maar nog geen asfalt gezien.
Daarna ging het richting de lunch, deze was in een klein bergdorpje en werd met z'n allen lekker gegeten. Reinier, John en ik hebben zes blikjes bier gekocht :-)

En nu dan de zoutvlakte, wat bizar zeg! Zo groot als Luxemburg of een derde van België. Een hele grote vlakte met alleen maar zout, als je niet beter wist, dan zou je denken het ijs met een laagje sneeuw erover heen. En daar rijden we dan over heen. Ik hoop dat de foto's meer duidelijkheid kunnen verschaffen. Midden in de zoutvlakte doemt dan opeens een eiland op en dit staat dan weer vol met cactussen. Het moet niet gekker worden hier. Vroeger was deze zoutvlakte een binnenzee en ik heb begrepen dat de zoutvlakte nog steeds aangroeit.
Na het bezoek aan het eiland, rijden we op weg naar een vulkaan. Onderweg nog mooie foto's gemaakt van een geweldige zonsondergang. En nu dan op weg naar ons " hotel " , ik ben nu even in de tegenwoordige tijd aan het schrijven. We staan nu om 18.47 midden op de zoutvlakte. De andere auto's zijn spoorloos verdwenen en de chauffeur zei net dat het nu best wel gevaarlijk kan zijn. Er staat namelijk ook op enkele delen water en als de jeeps daardoor heen rijden kunnen elektrische dingen kapot gaan. Nu is het bijna 19.00 uur en gelukkig zien we de auto's nu. We hebben in totaal zeker een half uur op hen in het donker gewacht.

Zo nu weer op weg naar onze slaapplek.

Trusten!

Zondag 31 Juli,

Vanmorgen zeer rustig aan gedaan, we zijn ergens een uur of drie / vier gaan wandelen op een zeer rustig tempo. Tijdens de wandeling kwamen we Vikunja's tegen. ( soort antilopen met een lange nek, naar ik weet, vallen zij zeker wel onder de dierenbescherming. ) Flamingo's en natuurlijk weer lama's. De omgeving was weer awesome. Het wordt nu eentonig maar na dit alles hadden we weer de lunch.
We moesten nu door de zoutvlakte verder naar een ander gebied, op een gegeven moment hadden we 40 minuten de tijd om allerlei aparte foto's te maken. Deze foto' zijn zeer grappig en ook deze zal ik nog op het log zetten.
In mijn auto zaten Marlies, Ilse, Tania, Petra, Marino en ik. En de vier dames waren er zeer bedreven in om die foto's te maken.
Na de fotoshots gingen we nog even naar het zouthotel, dat was wel buiten gebruik, maar wel apart om te zien.

En nu dan een teleurstelling, stiekem hoopte ik dat Bolivia iets anders was dan de rest van Zuid - Amerika, Afrika of Azië.
Waar gaat het namelijk om: na drie dagen in de overweldigende natuur van Bolivia te zijn geweest en drie dagen geen asfalt te hebben gezien gingen we op weg naar Uyuni. De weg ernaar toe was niet alleen dor - daar heb ik niet zo veel moeite mee - maar je zag aan elke lage struik plastic afval hangen. Het leek wel of er plastic groeide, zo een triest uitzicht. Dacht ik met mijn naïeve kop dat ze hier dan wel een beetje aan het milieu dachten, dus niet misschien hè! Het hotel waar we sliepen was in vergelijking met de rest van " the town " wel super hoor. Ach dat de elektriciteit wel eens uitviel is dan niet erg, maar de bedden, kamers en sanitair waren prima in orde.
Toen we aankwamen moest ik om 18.00 wel even mijn lieve ouders bellen. Oké het was dan midden in de nacht voor hen, maar ze zijn op 1 augustus 41 jaar getrouwd.

Zelf ben ik dit moment op een of andere manier doodmoe, had geen honger, heb maar een halve salade gegeten, had geen zin in wijn of bier. Ik weet niet wat het is.

Maandag 1 augustus,

Heb vanaf 02.00 uur niet mee goed geslapen. Die stomme school spookt toch constant door mijn koppie. Ik heb er echt een baal van. Toen ik het opfrisverlof had in de winter had ik hetzelfde. Moet ik hen nu bedanken voor het beleid, ik weet het niet, moet ik het überhaupt op het weblog zetten, want iedereen kan het namelijk lezen. Ach volgens mij kan het wel, ik hou het wel beleefd. Je voelt je zo aan de kant gezet alsof je vuilnis bent. Ik weet dat ik in die jaren gewoon veel voor de school heb gedaan en vaak nog meer dan moest en dan doet dit gewoon pijn. En ik weet ook wel dat ik waarschijnlijk op de Thermenschool kan beginnen en verandering van spijs niet verkeerd hoeft te zijn, maar het is toch een bepaalde onzekerheid die je tegemoet gaat alsof je een beginner bent. Pfff genoeg geschreven hierover, nu weer vakantie vieren.

Om 08.00 uur een lange busrit naar Potosi, maar in de bus was het wel grappig. Het leek wel een bus van de Zonnebloem, iedereen had dekens over de benen en het was koud. De rit was weer super mooi en het mooie is dat Potosi de hoogst gelegen stad ter wereld is. Of La Paz, maar daar gaan we nog naar toe. Zo dat kunnen we dan ook weer doorstrepen.
In Potosi aangekomen zijn we met vier man de stad gaan verkennen, ( Marino, John, Reinier en ik ) wat gaan drinken en een biertje gedaan. We zitten nu weet op dik 4000 meter hoogte. Vanavond zijn we met z'n allen lekker gaan eten. Hier zijn de prijzen echt In orde. 0,625 liter bier voor 10 bolivians oftewel € 1,--.

En vandaag kregen we weer iets moois te horen, we hebben dus geluk gehad. Het schijnt dat de grens van San Pedro naar Bolivia nu dicht is. Veel te veel sneeuw gevallen. Hadden wij dat gehad, dan hadden we heel veel moois en ontberingen moeten missen. Dat zou toch zonde zijn geweest :-)


Trusten



Dinsdag 2 augustus,

Vanmorgen op een redelijke tijd opgestaan, onze hobbit Marino bleef liggen en ging niet mee op excursie naar de zilvermijn. We zijn naar bijna de top van de berg gereden en de laatste 200 meter hebben we zelf te voet gedaan. We kwamen uit op ongeveer 4900 meter. In de loop der jaren is al ongeveer 300 meter van deze berg afgehaald voor al zijn mineralen. Potosi staat namelijk bekend om zijn vele zilver, zelf verdienen de mijnwerkers er helemaal niks aan natuurlijk. Het zijn toch de grote jongens dan weer. O ja, was ik vergeten te melden, op de terug weg hadden we op een haar na geen aanrijding met een personenauto die als een waanzinnige de berg opreed.

Ik weet niet wat ik van de excursie moest denken, je komt als rijke westerling, we kopen sinas, water en cocabladeren voor de mijnwerkers en delen het uit aan een paar gelukkigen. Daarbij maken we dan wat foto's. Pfffff, ik heb mijn foto's gedelete. Ik vond het te veel aapjes kijken en daar hou ik niet van. Ik weet ook wel dat de mijnwerkers blij met onze giften waren, maar het voelde voor mij niet goed. Ik ben toen ook weg gegaan van de groep.
Die mannen worden gemiddeld 55 jaar, met 51 mogen ze dan met pensioen. Let wel met 55 jaar leven wij in Nederland nog rustig gemiddeld 23 jaar door. Tien jaar geleden werden ze gemiddeld 45 jaar, er is gelukkig wel vooruitgang geboekt.

Rond 13.15 waren we weer bij het hotel, een lekkere lunch gehad en in de middag lekker niks gedaan. O ja, ik heb van Guus iets kunnen lenen om mijn foto's op mijn I pad te zetten. Nu kan ik waarschijnlijk komende week foto's bij het blog plaatsen. Om te oefenen heb ik net een foto geplaatst op Facebook :-)

Vanavond heb ik voor het eerst Lama gegeten, de Alpaca en de Cavia waren hem al voorgegaan. De Lama laat ik in het vervolg staan. Weet niet wat het was, maar echt minder lekker dan de Alpaca en dat terwijl die beesten veel op elkaar lijken. Na het eten kwam een leuk Boliviaans bandje en hebben we met velen nog wat gedanst en gedronken. Uiteindelijk bleven enkele doorzetters over. Dit waren: Reijnier, John, Pauline ( onze aardige gids ), Hendrik, onverwacht maar wel heel leuk, knabbel en babbel en ondergetekende.

By the way voordat ik het vergeet te melden, op zes augustus is er onafhankelijkheidsdag in Bolivia, de mensen raken nu al langzaam in extase en beginnen in optochten te lopen met veel folklore. Leuk hoor zoiets, wat meen je wat dat gaat worden in La Paz als we daar zijn over enkele dagen. Een groot feest natuurlijk!


Trusten.

Woensdag 3 augustus,

Vroeg opgestaan, veel te kort geslapen omdat ik de dag van tevoren te laat naar bed was en dat ik zonodig nog het verslag moest schrijven en mijn mail moest checken. Nou, verstand komt met de jaren denk ik dan. Bij mij dan iets later, maar zo is het leven. Het is dus niet altijd zoals men het verwacht en dat heeft dan ook zijn charme.
Een uur of zes in de bus gezeten en gereden door het mooie Bolivia. We merkten echt weer dat we daalden, we zagen weer bomen en de temperatuur werd aangenamer. Ik had de hele tijd naast Marieke gezeten. Zij is een docente Nederlands in de buurt van Amsterdam. Tijdens de reis is ze ook wel een beetje de oma van knabbel en babbel. Echt leuk om te zien hoe die drie met elkaar omgaan. Maar wat ook leuk was dat Marieke en ik wel ongeveer dezelfde stijl van lesgeven hebben. Mooi hè .In Sucre aangekomen gingen we meteen naar het hotel. Ook dit hotel was weer mooi.

Na de briefing zijn we wat gaan eten en hebben we rustig de stad bekeken. Het is wel even de hoofdstad van Bolivia. In La Paz zit alleen de regering. Iets wat veel mensen niet weten. Voor mij was het ook nieuw.
's Avonds hebben knabbel en babbel samen met Reynier, John en ik lekker gegeten en gedronken. Met vijf man waren we € 35,-- kwijt. Niet te filmen toch?

Trusten