The source of the Nile!
Door: Bart
Blijf op de hoogte en volg Bart
22 Juli 2012 | Kenia, Mombassa
Zaterdag 14 juli
De Fransen hebben hun nationale feestdag en ik zit op de helft van de rit. Nu gaat het snel weet ik uit ervaring. Gisteravond kunnen regelen dat mijn lieve neef Falk mij komt ophalen op Schiphol. Dat vind ik persoonlijk toch leuker dan alleen terug te reizen met de trein. Ook droevige berichten vernomen dat een collega en de moeder van een vriend van me zijn overleden. De avond is dan toch anders, was gezellig hoor, maar af en toe ben je er met de gedachte niet bij.
We zijn vandaag richting Jinja gereden en hebben anderhalve dag relaxen voor de boeg voordat we weer naar Kenia gaan. We waren vroeg op de camping aangekomen en hebben nog nooit zo een korte rit gehad deze vakantie. Wat is dat fijn zeg! Tentje opbouwen en daarna de watervallen gaan bekijken die er niet meer waren. Was ook een grappige ervaring en zelfs Mike onze gids wist niet wat hij niet zag. Drie maanden geleden waren ze er namelijk nog wel. Maar ja ook de Oegandezen kunnen dammen bouwen en er voor zorgen dat de watervallen onder water verdwenen.
Na de lunch zijn we met een paar man de stad Jinja in gegaan en wat rondgelopen en geshopt. Uiteindelijk zijn we dan op zoek gegaan naar de oorsprong van de Nijl. Zoals jullie weten is deze 6000 km lang en heeft voor mij als geschiedenis docent toch een andere betekenis. De Nijl was voor de Egyptenaren namelijk niet zomaar iets en nee ik ga het niet meer uitleggen wat het dan betekende voor de Egyptenaren, hadden jullie maar moeten opletten tijdens de geschiedenislessen op de basisschool en de eerste klas van de middelbare school. :-) .... Trouwens de Nijl is nog steeds belangrijk voor hen.
Daar aangekomen was het eigenlijk een beetje een teleurstelling, we waren niet van plan om ruim drie euro te betalen om het echt te zien. De ex watervallen hadden ons namelijk ook een euro gekost :-) de foto's hiervan kun je dan maar googelen als je ze perse wilt zien.
Dan de weg terug van Jinja naar onze camping was weer een leuke ervaring. Het was namelijk niet makkelijk om een matatu te vinden, maar uiteindelijk konden we dan met een taxichauffeur meerijden voor pak hem beet € 1,30. Per persoon, wel moest meneer even gaan tanken omdat zijn tank leeg was en hij tankte dan ook 1,62 liter om ons net heen te kunnen brengen en zelf weer terug te rijden. De benzineprijzen zijn hier echt hoog voor deze mensen. Ze zijn zelf vorige week gestegen van om en de nabij 3000 Oeganda shilling naar 5000, bijna een verdubbeling dus. 3000 Oeganda shilling is ongeveer 1 euro, stel ze doen dat bij ons. Pffff. Bij ons zijn de benzineprijzen ook hoog maar wij verdienen ook per maand dertig keer zoveel als het niet meer is. De heen weg was makkelijker en goedkoper, met z'n allen in een matatu en gaan. Een matatu is een soort taxi waar iedereen ongeveer in uit springt. :-)
S' avonds lekker gegeten en een gezellige avond gehad. Heb een Nederlandse ontmoet van 28 en zij woont in Jinja, ze heeft een eigen stichting opgericht voor kinderen met een beperking. Morgen ga ik haar opzoeken en kunnen misschien doingoood en haar stichting wat voor elkaar betekenen. Wie weet? Ik zal Ineke natuurlijk op de hoogte stellen.
Toch nog een ding: iedereen krijgt zo onderhand wel genoeg van die twee Zuid -Afrikaanse vrouwen. Verdorie, daar hadden ze eerder achter moeten komen. Eind goed, al goed :-)
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Zondag 15 juli
Redelijk uitgeslapen en besloot hier om wel naar de kerk te gaan. Wat was het weer een mooie ervaring. Er werd weer gezongen, geklapt en enorm veel gediscussieerd, vraag me niet waarover, ik versta het namelijk niet. Maar er is ieder geval genoeg te zien in zo een mis. Kinderen lopen van hot naar haar, buiten gaan mensen bellen en komen weer terug en een kindje voor mij kreeg opeens de borst van moeders. Na het Onze Vader ging ik ervan uit dat we bijna de communie konden gaan. Maar niks was minder waar, een aantal mensen wilden nog aan het woord, een bedankte mij nog dat ik hun kerk bezocht had en men begon volgens mij hierna een dorpsvergadering. Ook was het zo dat bij een spreker de telefoon afging, hij ging even naar buiten, maakte zijn gesprek buiten af en kwam daarna gewoon weer spreken alsof er niks aan de hand was. Geen vreemde reacties, iedereen accepteerde het en vond het oke :-)....
Na een half uur had ik dat wel gezien en ben gegaan, ik wist namelijk echt niet wanneer de communie zou beginnen.
Dat was dat dan weer.
Zoals afgesproken zou ik Renate ( onze 28 jarige vrijwilligster ) om 13.00 ontmoeten. De matatu naar de stad duurde me te lang en ben ik maar achterop een motorfiets gaan zitten. Ik heb niks met motoren en dan moest ik weer zonder helm. De prijs van 3000 shilling was dan wel heel cheap. Op de ontmoetingsplek aangekomen, Flavours, was Renate er nog niet, bestelde cola en wachtte rustig af. Ze had zich nog niet helemaal aangepast aan de Afrikaanse cultuur en was op tijd :-) . Het was een gezellige middag en ze liet me een van haar projectjes zien. Het was een weeshuisje met vijf gehandicapte kindjes erbij. Het is mooi om te zien hoe ze met zeer beperkte middelen, de kindjes zo goed als mogelijk verzorgen. Er was een spastisch jongetje bij en was zeven jaar oud. Twee jaar geleden hadden ze hem ergens weg kunnen halen en woog hij maar negen kilo. Naar omstandigheden gaat het nu goed met hem. Ontwikkelingswerk helpt wel degelijk. :-)
Ik hoop dat beide stichtingen iets voor elkaar kunnen betekenen.
Daarna weer terug naar de camping, besloot weer de motor te nemen. Nu vroegen ze me 5000 shilling dus een prijsverhoging van 2000 shilling, ik floot even tussen mijn tanden en vond dat wel heel veel en begon af te dingen. Tenslotte werd het 4000 shilling, € 0,30 goedkoper dus. Tsja het blijft toch een dilemma, wat moet je doen? Afdingen verwachten ze van je, dan heb je in ieder geval wat te communiceren. Maar je kunt het ook makkelijk betalen en dan lijk je weer zo een arrogante westerling en laat zien dat je zoveel hebt. En bij afdingen heb ik zo iets van, het is al zo goedkoop en ze hebben al zo weinig, moet ik het dan doen. Uiteindelijk waren we dan op weg en iets wat ik heb geleerd is toch maar even het profiel van die motorbandjes checken van tevoren. We maakten namelijk bijna een schuiver op een rotonde waar veel zand op lag. Liep gelukkig goed af. Bij de camping aangekomen gaf ik mijn chauffeur 10000 shilling, meer dan afgesproken, maar ik zei hem dat ik wel zwaar was en dat dat ook meer benzine kostte. Verdorie, hij bevestigde meteen dat ik te zwaar was, maar dankte me wel hartelijk. Nu maar hopen dat ik de markt niet kapot heb gemaakt voor alle zwaarlijvige mzungu 's. :-)
Voordat ik het vergeet wilde ik nog even kwijt dat ik nog nooit zoveel geweren heb gezien als in Oeganda. Ik heb al in veel ontwikkelingslanden dit gezien en van de ene kant wen je er wel aan, maar van de andere kant wen ik er nooit aan en dat wil ik ook niet.
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Maandag 16 juli
Vanmorgen zeer vroeg vertrokken naar Eldoret, zelfs een kwartier eerder dan de bedoeling was. 05.45 waren we weg. Nu zitten we weer in Kenia op een mooie camping. Maar Bjorn en ik waren het tentje opzetten en afbreken meer dan zat en zijn in een dorm ( grote slaapzaal ) gaan slapen en deze hadden we met zijn twee, een eigen wc en eigen douche, wat een weelde. Kunnen we alweer een beetje gaan wennen aan de luxe. En ik moet zeggen, nu ik in bed lig en nog even mijn blog bijwerk, is een bed echt een verademing.
De groepsreis zit er vanaf morgen op. We zullen de Australiërs in Arusha ontmoeten en de rest vliegt allemaal terug. Wil ik het nog even over de groep hebben:
1: Het oudere Zweedse echtpaar, ik heb enorm van die twee genoten, al meer dan 40 jaar bij elkaar en zo te zien waren ze nog even gelukkig als in de eerste huwelijksjaren. Net zoals mijn lieve ouders en zo hoort het ook.
2: Spiros en Alison, een heel leuk Australisch koppel, met veel humor. Spiros onze Jezus, een vrijbuiter en Alison die hem op een leuke manier onder de duim houdt.
3: Gary, Australische vriend van Spiros en Alison, al sinds zijn 38e met pensioen en geniet van het leven. Oud professioneel rugby speler geweest. Zegt genoeg denk ik.
4: De drie jongere Zweden, Jani en Monica als koppel en Maria, liep erbij. Heel aardig maar af en toe vreemd. Maar wie is dat niet en dachten ze dat van mij ook wel.
5: Joerg en Silvia, reizen samen, maar zijn geen stel. Joerg is een leuke vent, wil als Duitser echt altijd zijn gelijk halen en met hem heb ik eigenlijk altijd elke avond afgesloten met wat bier. Silvia een schat, beetje saai maar dat is niet erg.
6: Bjorn, mijn eigen reisgenoot, prima gast voor in een groep
7: De twee Zuid - Afrikaanse vrouwen verdienen zowel figuurlijk als letterlijk geen schoonheidsprijs. Verder wil ik geen woorden meer aan hen vuil maken.
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Dinsdag 17 juli
Weer een lange rit naar Nairobi gehad waar we ongeveer rond 14.00 uur zijn aangekomen. Jezus zeg, je stuiterde in het begin van deze rit weer elke kant op in de truck. Wat dat betreft verlang ik wel weer naar de vlakke wegen zonder potholes in Nederland. We hadden weer een middag om te chillen, ik ben maar wat gaan slapen, ik ben doodop. Weet niet hoe het komt, ik had toch goed geslapen vannacht. In de avond zijn we met de groep die nog over was, wat gaan eten. Het oudere Zweedse echtpaar moest het vliegtuig op tijd hebben dus die waren er niet meer bij. Eten was in ieder geval lekker en Mike, Vincent en de chauffeur hadden we de fooi gegeven en het eten betaald.
Op de terugweg naar het hotel kwamen de straatkinderen weer uit alle hoeken en gaten om te bedelen. Dat blijft gewoon lastig, om ze te negeren of gewoon keihard te zeggen dat je geen geld hebt. Maar daar kun je dus niet aan beginnen, ik heb mijn eigen projecten en goede doelen en daar moet het dan bij blijven. Uitzonderingen daargelaten.
Overigens hadden we in het hotel weer kamer 308 met dat oerharde bed. Grrr....... Lig nu dus op de bankjes in de kamer, in dat rot bed kan ik dus totaal niet slapen.
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Woensdag 18 Juli
Vanmorgen weer vroeg eruit omdat we de shuttle bus naar Arusha hadden, waar we om ongeveer 14.30 uur zijn aangekomen. Nu zouden we om 07.00 klaar moeten staan, ze zouden ons oppikken en dan naar de shuttlebus van Nairobi naar Mombasa brengen. Wij als West - Europeanen stonden natuurlijk op tijd klaar, maar om 07.25 waren we nog steeds niet opgepikt. Waren ze ons vergeten en dan ook nog met al dat verkeer in Nairobi! We begonnen ons zorgen te maken. Maar Afrika zou Afrika niet zijn hè! Om 07.35 werden we opgepikt en nog geen vijf minuten later waren we op de plaats van bestemming. Hadden geweten waar het was, het was namelijk om de hoek, dan hadden we er naar toe kunnen wandelen. :-)
Zoals ik al schreef kwamen we om 14.30 uur aan in Arusha, alles verliep soepel, we werden alleen belazerd bij de grens. Een visum kost $ 50,-- of € 40,-- hoorden we in Nederland. Wij betaalden dus met € 50,-- in de verwachting dat we € 10,-- terug zouden krijgen. Nou de Tanzianen dachten er anders over, ze stelden de dollar gelijk aan de euro :-( . Voor de rest verliep de reis voorspoedig op nog een buscontrole namelijk in Longido. Was wel grappig, ik ken het daar namelijk en op dit moment waren alumni gasten van Global Xploration de Longido mountain aan het beklimmen. Deze heb ik twee jaar geleden beklommen met mijn Xplore groep in Tanzania......
Aangekomen in Arusha werden we opgehaald door Nadine Wolffs, docente op Adelante, zij komt ook uit Kerkrade en net zoals ik addicted to Africa. Ze zit hier nu vanaf 19 mei, ze had zeg maar opfrisverlof. Trouwe lezers weten inmiddels wat ik er mee heb gedaan. :-)
Nou we hebben een leuke middag gehad, ik had haar nog een locale markt laten zien die ze niet kende en ' s avonds lekker gegeten.
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Donderdag 19 juli
Na het ontbijt zijn we met z'n drieën naar de stad gelopen, ons hotel Pepe lag tien minuten van het centrum. We zijn Hans Kitundu de directeur van High Peaks gaan opzoeken om de laatste details voor de Ngorongoro Krater in te vullen en hem te betalen. Daarna regelde hij nog een gids Peter Aihoi waarmee we een echte Massai markt hebben bezocht. Hier werden koeien en geiten verhandeld. Hier kwamen bijna alleen mannen, iets verderop was de markt voor voornamelijk vrouwen. Ja, hier zijn ze nog behoorlijk traditioneel. Op deze markt werd de rest verhandeld, specerijen, kleren, schoenen etc. etc. Peter vertelde ons ook dat er een Massai man was met acht vrouwen, je moet er maar zin in hebben, en ongeveer 100 kinderen had. Hij had wel een eigen schooltje voor hen opgericht.
Na deze toch vermoeiende dag is Bjorn meteen gaan shoppen op de handy craft Massai market en zijn Nadine en ik nog even naar het bedrijf van Hans geweest.
Om 17.00 uur kwamen we Spiros, Alison en Garenteren zoals afgesproken en ik had hen ons hotel doorgegeven, dus ze sliepen ook nog bij ons.
We hadden in ieder geval heerlijk gegeten met z'n zessen en nog wat gedronken in het hotel en een zeer gezellige avond gehad. Nou het is niet meer zo spannend hè?
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Vrijdag 20 juli
Het zou voor mij de derde keer gaan worden dat ik de Ngorongoro Krater mag gaan bezoeken. Met al zijn mooie wild behalve het luipaard, de omgeving voor hem is er namelijk niet geschikt voor. Het zou de dag van de leeuwen worden. We hadden er 12 gezien en ik heb er eerlijk gezegd nog nooit zoveel mannetjes gezien en ook nog nooit zo dichtbij. Ze liepen op een gegeven moment gewoon naast je auto. Twee keer hadden we zelfs een groepje van zeven leeuwen gezien er zaten drie mannetjes bij, zij waren nog redelijk jong. Wat was dat fantastisch zeg. Die beesten storen zich aan niks en doen wat ze willen. Zijn ze moe, dan gaan ze gewoon op de weg liggen, wij stoppen toch wel om hen te fotograferen. Verder hebben wij een keer alleen tussen tientallen gnoes en zebra's gestaan. Zeker tien minuten en we hoorden het gras ritselen, hen geluiden maken en eten. Was geweldig gewoon, niemand in de buurt en wij genoten van deze beesten alsof we hen voor het eerst zagen. Bjorn merkte namelijk op dat het alweer een tijdje terug was dat we in de Massai Mara waren en dat het weer fantastisch is om op safari te zijn.
Ook zagen we van redelijk grote afstand twee neushoorns en het mannetje liet zijn imposante vijfde been zien om het vrouwtje te verleiden, had ze verdorie hoofdpijn, anders hadden we ook nog parende neushoorns mogen zien .......
De lunchplek is al jaren op dezelfde plek voor alle toeristen, dat weten wij maar een soort roofvogel ook. Zeven jaar geleden namelijk was het namelijk zo dat bij een groepsgenoot van ons een stuk kip uit zijn handen werd gegrist door zo een vogel en ik mocht het zien, was supergaaf om te zien natuurlijk, maar je schrikt wel. Nu mochten we het weer zien, toeristen worden gewaarschuwd, maar toch zijn er altijd die niet opletten of het niet geloven. En ja hoor, het gebeurde weer :-)
Elia, onze gids vertelde een verhaal over een Amerikaans koppel dat wel zeer stom bezig was, de man had namelijk een stukje kip op zijn kale kop gelegd en zij moest een foto nemen als zo een vogel het stukje kip van zijn hoofd af zou pakken. Maar ze waren even vergeten dat deze beesten vlijmscherpe nagels hebben en hij bloedde als een rund. Foto nemen mislukt, stukje kip van hoofd gelukt :-)
Op de terug weg zagen we ons groepje van zeven leeuwen nog een keer, nu niet lopend maar lekker lui liggend in de schaduw of op de weg. We zouden het park gaan verlaten en afscheid moeten nemen van het wild. En wie weet hoe lang het weer duurt :-(.
Maar opeens, buiten de eerst gate op weg naar de grote gate, werden we weer verrast door een mannelijke leeuw die alleen op pad was en rustig op de weg liep, wat een mazzel kunnen we hebben :-) . We volgden en fotografeerden hem een tijdje totdat hij zelf besloot om maar het struikgewas in te gaan en weg was hij. Daarna vervolgden we onze weg weer naar Arusha. Zoals jullie al weten zijn de avonden gezellig :-)
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Zaterdag 21 juli
Het zou vandaag de laatste lange busrit worden gelukkig. En ik was blij dat deze dan ook om zou zijn en dat we 's avonds in Mombasa zouden zijn.
We zaten in een shuttle bus, volgens mij de goedkoopste die je kunt hebben, op de bus stond allemaal wat de bus aan boord zou hebben. Helaas geen foto van gemaakt, maar de bus zou hebben, airco, dvd, rode kruis, catering etc en remmen. Gelukkig bleek het laatste wel waar te zijn. Pffff
We waren redelijk snel bij de grens, paspoort controle verliep voorspoedig, dus dachten we klaar te zien en snel door te kunnen rijden. Nee dus, de Kenianen vonden het nodig om alle inentingsboekjes te checken en ook nog eens van enkele passagiers de bagage te controleren. Het was me in al die jaren nog nooit overkomen dat mijn inentingsboekje en bagage tegelijk werden gecontroleerd. Ze hadden blijkbaar niks beters te doen of je kunt ook gewoon zeggen dat het bij hun werk hoort dat ze het gewoon goed deden. Maar voor ons was het verloren tijd.
Het zou nog wel even duren voor we in Mombasa waren, wel nog leuk om te zeggen is dat we de Taita Hills passeerden en het hotel zagen waar ik twee jaar geleden met mijn ouders ben geweest. Voor de rest was de rit weer saai en verrekte warm in de bus totdat we in Mombasa aankwamen.
In Mombasa wilde iedereen zich met ons en onze bagage bemoeien, ik snap het wel, maar heb er een hekel aan. Ben oud en wijs genoeg om een eigen taxi te regelen en mijn bagage zelf te tillen. Maar voordat we het wisten hadden zij, geen flauw idee wie deze knapen waren, ze zeiden voor de busmaatschappij te werken, maar heb ze de hele dag niet gezien, een taxi voor ons geregeld en onze bagage op hun schouders. Baalde ik dus van, kan ik ook zelf. Toen we in de taxi zaten vroegen ze ook nog geld, nou daar had ik nu dus geen zin in. We lieten ze dus kwaad en teleurgesteld achter, we zullen dan op dat moment groene Mzungu's zijn geweest, maar kon me geen fluit schelen. De groeten en ik was toe aan een luxe hotel en zeer koud bier.
Na het heerlijke buffet gingen we rond 20.15 ieder naar onze eigen kamer en slapen. We waren kapot.
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
De Fransen hebben hun nationale feestdag en ik zit op de helft van de rit. Nu gaat het snel weet ik uit ervaring. Gisteravond kunnen regelen dat mijn lieve neef Falk mij komt ophalen op Schiphol. Dat vind ik persoonlijk toch leuker dan alleen terug te reizen met de trein. Ook droevige berichten vernomen dat een collega en de moeder van een vriend van me zijn overleden. De avond is dan toch anders, was gezellig hoor, maar af en toe ben je er met de gedachte niet bij.
We zijn vandaag richting Jinja gereden en hebben anderhalve dag relaxen voor de boeg voordat we weer naar Kenia gaan. We waren vroeg op de camping aangekomen en hebben nog nooit zo een korte rit gehad deze vakantie. Wat is dat fijn zeg! Tentje opbouwen en daarna de watervallen gaan bekijken die er niet meer waren. Was ook een grappige ervaring en zelfs Mike onze gids wist niet wat hij niet zag. Drie maanden geleden waren ze er namelijk nog wel. Maar ja ook de Oegandezen kunnen dammen bouwen en er voor zorgen dat de watervallen onder water verdwenen.
Na de lunch zijn we met een paar man de stad Jinja in gegaan en wat rondgelopen en geshopt. Uiteindelijk zijn we dan op zoek gegaan naar de oorsprong van de Nijl. Zoals jullie weten is deze 6000 km lang en heeft voor mij als geschiedenis docent toch een andere betekenis. De Nijl was voor de Egyptenaren namelijk niet zomaar iets en nee ik ga het niet meer uitleggen wat het dan betekende voor de Egyptenaren, hadden jullie maar moeten opletten tijdens de geschiedenislessen op de basisschool en de eerste klas van de middelbare school. :-) .... Trouwens de Nijl is nog steeds belangrijk voor hen.
Daar aangekomen was het eigenlijk een beetje een teleurstelling, we waren niet van plan om ruim drie euro te betalen om het echt te zien. De ex watervallen hadden ons namelijk ook een euro gekost :-) de foto's hiervan kun je dan maar googelen als je ze perse wilt zien.
Dan de weg terug van Jinja naar onze camping was weer een leuke ervaring. Het was namelijk niet makkelijk om een matatu te vinden, maar uiteindelijk konden we dan met een taxichauffeur meerijden voor pak hem beet € 1,30. Per persoon, wel moest meneer even gaan tanken omdat zijn tank leeg was en hij tankte dan ook 1,62 liter om ons net heen te kunnen brengen en zelf weer terug te rijden. De benzineprijzen zijn hier echt hoog voor deze mensen. Ze zijn zelf vorige week gestegen van om en de nabij 3000 Oeganda shilling naar 5000, bijna een verdubbeling dus. 3000 Oeganda shilling is ongeveer 1 euro, stel ze doen dat bij ons. Pffff. Bij ons zijn de benzineprijzen ook hoog maar wij verdienen ook per maand dertig keer zoveel als het niet meer is. De heen weg was makkelijker en goedkoper, met z'n allen in een matatu en gaan. Een matatu is een soort taxi waar iedereen ongeveer in uit springt. :-)
S' avonds lekker gegeten en een gezellige avond gehad. Heb een Nederlandse ontmoet van 28 en zij woont in Jinja, ze heeft een eigen stichting opgericht voor kinderen met een beperking. Morgen ga ik haar opzoeken en kunnen misschien doingoood en haar stichting wat voor elkaar betekenen. Wie weet? Ik zal Ineke natuurlijk op de hoogte stellen.
Toch nog een ding: iedereen krijgt zo onderhand wel genoeg van die twee Zuid -Afrikaanse vrouwen. Verdorie, daar hadden ze eerder achter moeten komen. Eind goed, al goed :-)
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Zondag 15 juli
Redelijk uitgeslapen en besloot hier om wel naar de kerk te gaan. Wat was het weer een mooie ervaring. Er werd weer gezongen, geklapt en enorm veel gediscussieerd, vraag me niet waarover, ik versta het namelijk niet. Maar er is ieder geval genoeg te zien in zo een mis. Kinderen lopen van hot naar haar, buiten gaan mensen bellen en komen weer terug en een kindje voor mij kreeg opeens de borst van moeders. Na het Onze Vader ging ik ervan uit dat we bijna de communie konden gaan. Maar niks was minder waar, een aantal mensen wilden nog aan het woord, een bedankte mij nog dat ik hun kerk bezocht had en men begon volgens mij hierna een dorpsvergadering. Ook was het zo dat bij een spreker de telefoon afging, hij ging even naar buiten, maakte zijn gesprek buiten af en kwam daarna gewoon weer spreken alsof er niks aan de hand was. Geen vreemde reacties, iedereen accepteerde het en vond het oke :-)....
Na een half uur had ik dat wel gezien en ben gegaan, ik wist namelijk echt niet wanneer de communie zou beginnen.
Dat was dat dan weer.
Zoals afgesproken zou ik Renate ( onze 28 jarige vrijwilligster ) om 13.00 ontmoeten. De matatu naar de stad duurde me te lang en ben ik maar achterop een motorfiets gaan zitten. Ik heb niks met motoren en dan moest ik weer zonder helm. De prijs van 3000 shilling was dan wel heel cheap. Op de ontmoetingsplek aangekomen, Flavours, was Renate er nog niet, bestelde cola en wachtte rustig af. Ze had zich nog niet helemaal aangepast aan de Afrikaanse cultuur en was op tijd :-) . Het was een gezellige middag en ze liet me een van haar projectjes zien. Het was een weeshuisje met vijf gehandicapte kindjes erbij. Het is mooi om te zien hoe ze met zeer beperkte middelen, de kindjes zo goed als mogelijk verzorgen. Er was een spastisch jongetje bij en was zeven jaar oud. Twee jaar geleden hadden ze hem ergens weg kunnen halen en woog hij maar negen kilo. Naar omstandigheden gaat het nu goed met hem. Ontwikkelingswerk helpt wel degelijk. :-)
Ik hoop dat beide stichtingen iets voor elkaar kunnen betekenen.
Daarna weer terug naar de camping, besloot weer de motor te nemen. Nu vroegen ze me 5000 shilling dus een prijsverhoging van 2000 shilling, ik floot even tussen mijn tanden en vond dat wel heel veel en begon af te dingen. Tenslotte werd het 4000 shilling, € 0,30 goedkoper dus. Tsja het blijft toch een dilemma, wat moet je doen? Afdingen verwachten ze van je, dan heb je in ieder geval wat te communiceren. Maar je kunt het ook makkelijk betalen en dan lijk je weer zo een arrogante westerling en laat zien dat je zoveel hebt. En bij afdingen heb ik zo iets van, het is al zo goedkoop en ze hebben al zo weinig, moet ik het dan doen. Uiteindelijk waren we dan op weg en iets wat ik heb geleerd is toch maar even het profiel van die motorbandjes checken van tevoren. We maakten namelijk bijna een schuiver op een rotonde waar veel zand op lag. Liep gelukkig goed af. Bij de camping aangekomen gaf ik mijn chauffeur 10000 shilling, meer dan afgesproken, maar ik zei hem dat ik wel zwaar was en dat dat ook meer benzine kostte. Verdorie, hij bevestigde meteen dat ik te zwaar was, maar dankte me wel hartelijk. Nu maar hopen dat ik de markt niet kapot heb gemaakt voor alle zwaarlijvige mzungu 's. :-)
Voordat ik het vergeet wilde ik nog even kwijt dat ik nog nooit zoveel geweren heb gezien als in Oeganda. Ik heb al in veel ontwikkelingslanden dit gezien en van de ene kant wen je er wel aan, maar van de andere kant wen ik er nooit aan en dat wil ik ook niet.
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Maandag 16 juli
Vanmorgen zeer vroeg vertrokken naar Eldoret, zelfs een kwartier eerder dan de bedoeling was. 05.45 waren we weg. Nu zitten we weer in Kenia op een mooie camping. Maar Bjorn en ik waren het tentje opzetten en afbreken meer dan zat en zijn in een dorm ( grote slaapzaal ) gaan slapen en deze hadden we met zijn twee, een eigen wc en eigen douche, wat een weelde. Kunnen we alweer een beetje gaan wennen aan de luxe. En ik moet zeggen, nu ik in bed lig en nog even mijn blog bijwerk, is een bed echt een verademing.
De groepsreis zit er vanaf morgen op. We zullen de Australiërs in Arusha ontmoeten en de rest vliegt allemaal terug. Wil ik het nog even over de groep hebben:
1: Het oudere Zweedse echtpaar, ik heb enorm van die twee genoten, al meer dan 40 jaar bij elkaar en zo te zien waren ze nog even gelukkig als in de eerste huwelijksjaren. Net zoals mijn lieve ouders en zo hoort het ook.
2: Spiros en Alison, een heel leuk Australisch koppel, met veel humor. Spiros onze Jezus, een vrijbuiter en Alison die hem op een leuke manier onder de duim houdt.
3: Gary, Australische vriend van Spiros en Alison, al sinds zijn 38e met pensioen en geniet van het leven. Oud professioneel rugby speler geweest. Zegt genoeg denk ik.
4: De drie jongere Zweden, Jani en Monica als koppel en Maria, liep erbij. Heel aardig maar af en toe vreemd. Maar wie is dat niet en dachten ze dat van mij ook wel.
5: Joerg en Silvia, reizen samen, maar zijn geen stel. Joerg is een leuke vent, wil als Duitser echt altijd zijn gelijk halen en met hem heb ik eigenlijk altijd elke avond afgesloten met wat bier. Silvia een schat, beetje saai maar dat is niet erg.
6: Bjorn, mijn eigen reisgenoot, prima gast voor in een groep
7: De twee Zuid - Afrikaanse vrouwen verdienen zowel figuurlijk als letterlijk geen schoonheidsprijs. Verder wil ik geen woorden meer aan hen vuil maken.
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Dinsdag 17 juli
Weer een lange rit naar Nairobi gehad waar we ongeveer rond 14.00 uur zijn aangekomen. Jezus zeg, je stuiterde in het begin van deze rit weer elke kant op in de truck. Wat dat betreft verlang ik wel weer naar de vlakke wegen zonder potholes in Nederland. We hadden weer een middag om te chillen, ik ben maar wat gaan slapen, ik ben doodop. Weet niet hoe het komt, ik had toch goed geslapen vannacht. In de avond zijn we met de groep die nog over was, wat gaan eten. Het oudere Zweedse echtpaar moest het vliegtuig op tijd hebben dus die waren er niet meer bij. Eten was in ieder geval lekker en Mike, Vincent en de chauffeur hadden we de fooi gegeven en het eten betaald.
Op de terugweg naar het hotel kwamen de straatkinderen weer uit alle hoeken en gaten om te bedelen. Dat blijft gewoon lastig, om ze te negeren of gewoon keihard te zeggen dat je geen geld hebt. Maar daar kun je dus niet aan beginnen, ik heb mijn eigen projecten en goede doelen en daar moet het dan bij blijven. Uitzonderingen daargelaten.
Overigens hadden we in het hotel weer kamer 308 met dat oerharde bed. Grrr....... Lig nu dus op de bankjes in de kamer, in dat rot bed kan ik dus totaal niet slapen.
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Woensdag 18 Juli
Vanmorgen weer vroeg eruit omdat we de shuttle bus naar Arusha hadden, waar we om ongeveer 14.30 uur zijn aangekomen. Nu zouden we om 07.00 klaar moeten staan, ze zouden ons oppikken en dan naar de shuttlebus van Nairobi naar Mombasa brengen. Wij als West - Europeanen stonden natuurlijk op tijd klaar, maar om 07.25 waren we nog steeds niet opgepikt. Waren ze ons vergeten en dan ook nog met al dat verkeer in Nairobi! We begonnen ons zorgen te maken. Maar Afrika zou Afrika niet zijn hè! Om 07.35 werden we opgepikt en nog geen vijf minuten later waren we op de plaats van bestemming. Hadden geweten waar het was, het was namelijk om de hoek, dan hadden we er naar toe kunnen wandelen. :-)
Zoals ik al schreef kwamen we om 14.30 uur aan in Arusha, alles verliep soepel, we werden alleen belazerd bij de grens. Een visum kost $ 50,-- of € 40,-- hoorden we in Nederland. Wij betaalden dus met € 50,-- in de verwachting dat we € 10,-- terug zouden krijgen. Nou de Tanzianen dachten er anders over, ze stelden de dollar gelijk aan de euro :-( . Voor de rest verliep de reis voorspoedig op nog een buscontrole namelijk in Longido. Was wel grappig, ik ken het daar namelijk en op dit moment waren alumni gasten van Global Xploration de Longido mountain aan het beklimmen. Deze heb ik twee jaar geleden beklommen met mijn Xplore groep in Tanzania......
Aangekomen in Arusha werden we opgehaald door Nadine Wolffs, docente op Adelante, zij komt ook uit Kerkrade en net zoals ik addicted to Africa. Ze zit hier nu vanaf 19 mei, ze had zeg maar opfrisverlof. Trouwe lezers weten inmiddels wat ik er mee heb gedaan. :-)
Nou we hebben een leuke middag gehad, ik had haar nog een locale markt laten zien die ze niet kende en ' s avonds lekker gegeten.
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Donderdag 19 juli
Na het ontbijt zijn we met z'n drieën naar de stad gelopen, ons hotel Pepe lag tien minuten van het centrum. We zijn Hans Kitundu de directeur van High Peaks gaan opzoeken om de laatste details voor de Ngorongoro Krater in te vullen en hem te betalen. Daarna regelde hij nog een gids Peter Aihoi waarmee we een echte Massai markt hebben bezocht. Hier werden koeien en geiten verhandeld. Hier kwamen bijna alleen mannen, iets verderop was de markt voor voornamelijk vrouwen. Ja, hier zijn ze nog behoorlijk traditioneel. Op deze markt werd de rest verhandeld, specerijen, kleren, schoenen etc. etc. Peter vertelde ons ook dat er een Massai man was met acht vrouwen, je moet er maar zin in hebben, en ongeveer 100 kinderen had. Hij had wel een eigen schooltje voor hen opgericht.
Na deze toch vermoeiende dag is Bjorn meteen gaan shoppen op de handy craft Massai market en zijn Nadine en ik nog even naar het bedrijf van Hans geweest.
Om 17.00 uur kwamen we Spiros, Alison en Garenteren zoals afgesproken en ik had hen ons hotel doorgegeven, dus ze sliepen ook nog bij ons.
We hadden in ieder geval heerlijk gegeten met z'n zessen en nog wat gedronken in het hotel en een zeer gezellige avond gehad. Nou het is niet meer zo spannend hè?
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Vrijdag 20 juli
Het zou voor mij de derde keer gaan worden dat ik de Ngorongoro Krater mag gaan bezoeken. Met al zijn mooie wild behalve het luipaard, de omgeving voor hem is er namelijk niet geschikt voor. Het zou de dag van de leeuwen worden. We hadden er 12 gezien en ik heb er eerlijk gezegd nog nooit zoveel mannetjes gezien en ook nog nooit zo dichtbij. Ze liepen op een gegeven moment gewoon naast je auto. Twee keer hadden we zelfs een groepje van zeven leeuwen gezien er zaten drie mannetjes bij, zij waren nog redelijk jong. Wat was dat fantastisch zeg. Die beesten storen zich aan niks en doen wat ze willen. Zijn ze moe, dan gaan ze gewoon op de weg liggen, wij stoppen toch wel om hen te fotograferen. Verder hebben wij een keer alleen tussen tientallen gnoes en zebra's gestaan. Zeker tien minuten en we hoorden het gras ritselen, hen geluiden maken en eten. Was geweldig gewoon, niemand in de buurt en wij genoten van deze beesten alsof we hen voor het eerst zagen. Bjorn merkte namelijk op dat het alweer een tijdje terug was dat we in de Massai Mara waren en dat het weer fantastisch is om op safari te zijn.
Ook zagen we van redelijk grote afstand twee neushoorns en het mannetje liet zijn imposante vijfde been zien om het vrouwtje te verleiden, had ze verdorie hoofdpijn, anders hadden we ook nog parende neushoorns mogen zien .......
De lunchplek is al jaren op dezelfde plek voor alle toeristen, dat weten wij maar een soort roofvogel ook. Zeven jaar geleden namelijk was het namelijk zo dat bij een groepsgenoot van ons een stuk kip uit zijn handen werd gegrist door zo een vogel en ik mocht het zien, was supergaaf om te zien natuurlijk, maar je schrikt wel. Nu mochten we het weer zien, toeristen worden gewaarschuwd, maar toch zijn er altijd die niet opletten of het niet geloven. En ja hoor, het gebeurde weer :-)
Elia, onze gids vertelde een verhaal over een Amerikaans koppel dat wel zeer stom bezig was, de man had namelijk een stukje kip op zijn kale kop gelegd en zij moest een foto nemen als zo een vogel het stukje kip van zijn hoofd af zou pakken. Maar ze waren even vergeten dat deze beesten vlijmscherpe nagels hebben en hij bloedde als een rund. Foto nemen mislukt, stukje kip van hoofd gelukt :-)
Op de terug weg zagen we ons groepje van zeven leeuwen nog een keer, nu niet lopend maar lekker lui liggend in de schaduw of op de weg. We zouden het park gaan verlaten en afscheid moeten nemen van het wild. En wie weet hoe lang het weer duurt :-(.
Maar opeens, buiten de eerst gate op weg naar de grote gate, werden we weer verrast door een mannelijke leeuw die alleen op pad was en rustig op de weg liep, wat een mazzel kunnen we hebben :-) . We volgden en fotografeerden hem een tijdje totdat hij zelf besloot om maar het struikgewas in te gaan en weg was hij. Daarna vervolgden we onze weg weer naar Arusha. Zoals jullie al weten zijn de avonden gezellig :-)
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
Zaterdag 21 juli
Het zou vandaag de laatste lange busrit worden gelukkig. En ik was blij dat deze dan ook om zou zijn en dat we 's avonds in Mombasa zouden zijn.
We zaten in een shuttle bus, volgens mij de goedkoopste die je kunt hebben, op de bus stond allemaal wat de bus aan boord zou hebben. Helaas geen foto van gemaakt, maar de bus zou hebben, airco, dvd, rode kruis, catering etc en remmen. Gelukkig bleek het laatste wel waar te zijn. Pffff
We waren redelijk snel bij de grens, paspoort controle verliep voorspoedig, dus dachten we klaar te zien en snel door te kunnen rijden. Nee dus, de Kenianen vonden het nodig om alle inentingsboekjes te checken en ook nog eens van enkele passagiers de bagage te controleren. Het was me in al die jaren nog nooit overkomen dat mijn inentingsboekje en bagage tegelijk werden gecontroleerd. Ze hadden blijkbaar niks beters te doen of je kunt ook gewoon zeggen dat het bij hun werk hoort dat ze het gewoon goed deden. Maar voor ons was het verloren tijd.
Het zou nog wel even duren voor we in Mombasa waren, wel nog leuk om te zeggen is dat we de Taita Hills passeerden en het hotel zagen waar ik twee jaar geleden met mijn ouders ben geweest. Voor de rest was de rit weer saai en verrekte warm in de bus totdat we in Mombasa aankwamen.
In Mombasa wilde iedereen zich met ons en onze bagage bemoeien, ik snap het wel, maar heb er een hekel aan. Ben oud en wijs genoeg om een eigen taxi te regelen en mijn bagage zelf te tillen. Maar voordat we het wisten hadden zij, geen flauw idee wie deze knapen waren, ze zeiden voor de busmaatschappij te werken, maar heb ze de hele dag niet gezien, een taxi voor ons geregeld en onze bagage op hun schouders. Baalde ik dus van, kan ik ook zelf. Toen we in de taxi zaten vroegen ze ook nog geld, nou daar had ik nu dus geen zin in. We lieten ze dus kwaad en teleurgesteld achter, we zullen dan op dat moment groene Mzungu's zijn geweest, maar kon me geen fluit schelen. De groeten en ik was toe aan een luxe hotel en zeer koud bier.
Na het heerlijke buffet gingen we rond 20.15 ieder naar onze eigen kamer en slapen. We waren kapot.
Trusten!
Life is good. Do what you like, like what you do
-
22 Juli 2012 - 14:28
Angelique:
Ik heb weer volop genoten van je verslag!Jammer voor je dat langzamerhand een einde aan je reis komt!Gelukkig ben je bijna verlost van je twee irritante vrouwtjes hahahaha ik vond het hilarisch hoe je die twee beschreef!Ik wens je nog een fijne reis en met je loge gaat het tot nu toe prima ;-)
-
22 Juli 2012 - 19:06
Fr.S.J En A.:
Tijdens het nuttigen van een overheerlijke pizza,moet kunnen als je lijnt,hebben we van jouw verslag genoten.Bart er is een schrijver aan jou verloren gegaan.Zit in de familie,hè?Heb je trouwens een foto van die neushoorn?Willen we graag eens aanschouwen.Lijkt ons vet!Vooral jouw moedertje is er nieuwsgierig naar.Vooral na een middagje kerken bezoeken in Arezzo.Geintje hoor.We genigeten hier van schone Italiaanse jongelingen en hebben geen last van Afrikaanse lastpakkies.We willen overigens graag eens een bezoek brengen aan de Masai.Mag jij mee als gids,maar wel zelf dokken.Wij moeten op de kleintjes letten,hihi.Lieverd we hebben van jouw verslag genoten en menig maal dubbel gelegen.Hopen nog van je te horen en wachten met spanning op je foto's.Liefs en een dikke knuf van het Toscaanse kwartet. -
23 Juli 2012 - 15:30
Loeki:
Hoi bart, even een inhaalslag. Bijzonder om te lezen wat je allemaal hebt meegemaakt.
Misschien dat ik ook maar eens het oosten van Afrika op moet zoeken.
Eerst maar weer het westen. Tot gauw!! Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
