Vanuit Cusco naar hoger gelegen gebied!

Deel 2

Vanuit Cusco naar hoger gelegen gebied!


Hallo lieve mensen allemaal,

Zaterdag 9 juli,

Vandaag hadden we een kleine oefening van een uur of vier hiking. Met de bus reden we naar een oud inca complex en van daaruit liepen we naar het centrum naar beneden. We hadden afgesproken dat de sterkste lopers achteraan zouden lopen. Dat is natuurlijk lastig voor hen, maar uiteindelijk zal dat als we over een paar dagen een kleine hike hebben van drie dagen toch het beste zijn.
We merken langzamerhand dat enige vermoeidheid, ziekte of hoogte ziekte begint toe te slaan. Is niet erg hoor, alleen moet je af en toe wat anders verzinnen.
Na een geweldig mooie tocht naar beneden in de natuur, hebben we de leerlingen het centrum ingestuurd om Peruanen te interviewen. Daar hadden ze twee uur de tijd voor. Jan onze arts was weer nodig en ging met Rachel naar het hotel, zij was niet helemaal fit meer op dat moment. Denice was ook al niet lekker en Margje en Vivianne waren al met haar naar het hotel.
Verder hadden we afgesproken dat we om vijf uur in een restaurant gingen eten. Dat was pdan weer goed geregeld door de Peruaanse reisorganisatie.
Zoals je al eerder gelezen hebt is het vandaag zaterdag, stapavond dus. Omdat we een hele leuke week achter de rug hadden en de leerlingen zich voorbeeldig hadden gedragen hadden we hen beloofd om met leerlingen die wilden even een biertje te gaan drinken van 21.00 uur tot 23.30 uur. Nou ook dit was weer gezellig en we waren precies 23.30 vertrokken naar het hotel. Daar aangekomen waren ze stil en gingen ze naar bed. Wat een groep zeg!

Zondag 10 juli,

Vanmorgen was bijna iedereen op tijd bij het ontbijt. We moesten daarna met onze spullen verkassen naar een ander hotel. Dus in de vroege ochtend liepen wij door Cusco met onze bagage naar het andere hotel om vervolgens met de bus naar een project van de stichting HOPE ( Holland - Peru ) te reizen.
Daar werden we hartelijk ontvangen en konden onze kids meteen aan de slag met een estafette. Nou dat hebben we geweten, de hoogte 3700 meter speelde een grote rol. Een grote inspanning leveren doe je hier niet zomaar. De lucht is gewoon ijler en de kids merkte het echt. Celena en Karlijn moesten enorm naar lucht happen. Fabio trok het even niet meer, dus een pretje was anders voor hen. Nu zijn we in ieder geval gewaarschuwd voor de komende twee weken. We zullen alleen maar hoger gaan.
Na deze commotie, want dat was het wel, kregen we leuke en mooie folklore te zien uit deze streek van Peru en hadden we een gezamenlijke lunch.
In de middag werd de groep verdeeld in drie groepen, voetballers, volleyballers en kinderen die wat icebreakers wilden doen.
En dan weer het bekende afscheid met bedankjes en weer de bus in. Terug naar het nieuwe hotel. Morgen vroeg op en weer weg, op naar een schooltje op 4000 meter.




Maandag 11 juli,

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan en nog even genoten van een ontbijtje en internet. :-)
Het ontbijtje zullen we niet gaan missen, we hebben namelijk goede koks bij ons. Maar het internet zullen we zeker gaan missen. We kunnen niks meer op ons Charlemagne blog zetten de komende dagen.

Maar eindelijk gaat de reis beginnen voor mij, het wordt wat primitiever. Ik heb er geen problemen mee, maar hoe reageert de rest als we koud water hebben, niet meteen kunnen wassen, aan een normale ochtend ceremonie mee moeten doen?

De reis naar het schooltje in de bergen was lang en vermoeiend, iedereen had honger toen we aankwamen, maar we moesten nog een uur wachten tot dat het eten klaar was. Het loonde zich, want het eten was lekker vond ik dan. Ben wel nog kwaad geworden op een leerling, ze gooide op een hap na alles weg. En dat was niet de eerste keer. Godverdomme, datgene wat wij namelijk te eten krijgen en onze Peruaantjes nu ook, is voor hen een super maaltijd en zij zeikt dan dat het ze het niet lust, behalve dan pasta, friet en kroket. Ze moest zich diep en diep schamen. Zij eet de komende dagen dan ook met ons mee, dat ze haar bord maar leeg eet. Pffff, hier kan ik dus niet tegen en kan ik enorm kwaad worden.

Maar goed, na het eten zijn we wat icebreakers gaan doen en hebben we gevoetbald tegen hen. In de avond hebben we lekker gegeten en een presentatie gehad over Peru en bij het kampvuur werden nog wat legendes verteld. Om 21.00 sliep volgens mij iedereen. De hoogte, het buiten zijn, de activiteiten mat ons toch af.
Trusten.

Dinsdag 12 juli,

Na een goede nachtrust werden we rond 06.30 uur wakker. Rob en ik sliepen bij de jongens. En 's morgens dacht ik weer even jong te zijn. Die jonge mannen waren aan het kamelen ( met slaapzak en al op elkaar springen ) en ik dacht ook even mee te doen. Was ook maar even, ik kwam namelijk verkeerd terecht en heb nu zeker een gekneusde rib. Ach ja, eigen schuld dikke bult denk ik dan maar.

In de ochtend hadden we een hele ceremonie; zowel de Peruaanse als onze vlag werd gehesen. Natuurlijk werden er de volksliederen bij gezongen. Het duurde wel allemaal heel lang en het gemekker komt een beetje nu. De leerlingen verstonden niks van de toespraken, dus ze vonden het saai. Alsof wij het verstaan, maar ik vind dan toch dat je het respect moet opbrengen om je mond te houden, moet ik gelukkig zeggen dat ze dat wel deden hoor.
Van 09.15 tot 10.00 uur vrije tijd. En natuurlijk moest er gewassen worden door velen, ik snap het niet helemaal, maar het zal wel aan mij liggen. We zijn namelijk niet bezig met een modeshow, we gaan niet uit en je hoeft voor niemand mooi uit te zien. We zijn lekker in de natuur, niet meer en niet minder. Zes dagen primitief, nou en. :-)

Om 10.50 uur begon een geweldige uitvoering van de jongeren van dit schooltje, het duurde zeker wel een uur. Ze hadden de kostuums en attributen zelf gemaakt en het was echt indrukwekkend. Na afloop kregen ze dan ook een staande ovatie van ons.

Daarna lieten ze zien wat de stichting HOPE ( Holland - Peru ) met het geld doet dat ze van de stichting global exploration krijgen. ( www.global-exploration.nl ) Voor de kinderen is dan natuurlijk ook helder dan weten ze wat met het sponsorgeld doen.

Lunchtime: het is werkelijk een kwelling met haar. Ik word misselijk als ik haar zie eten. Heb haar op een gegeven moment gezegd dat ik haar verwend vond en dat zij daar mee moest dealen. Kan ik dat zeggen als clusterleider? Ben ik dan weer niet te direct? We hebben van alles geprobeerd, eerst de zachte hand en het goede gesprek van Monique. Leerlingen hebben met haar gesproken en op een gegeven moment is de maat bij mij vol. Wat moet ik doen? Ik weet het niet, misschien heeft een van jullie een goed advies.
Soms denk ik dat ik teveel van de leerlingen verwacht, kan ook wel; ze zijn nog jong en moeten nog veel leren. Maar cultuurverschillen zijn niet makkelijk te overbruggen als je je leven lang iets anders hebt gedaan. Dit zie ik niet alleen bij mijn leerlingen maar ook wel aan mijn teamleden. En als ik naar mezelf kijk, ben ik er ook nog niet, iedere keer loop ik wel weer in de culturele valkuil, al heb ik dan nu al wat ervaring.

Nou na het eten zijn we wat gaan wandelen en daarna wat relaxen in de brandende zon. Dan moeten we ook genieten omdat het in de avond echt kouder wordt.

Trusten.

Woensdag 13 juli,

Dankzij een goede pijnstiller zeer goed geslapen. Hoop dat ik vandaag ook minder moe zal zijn. Voor mezelf heb ik besloten om het eetprobleem van onze groep niet meer op te zoeken. Dan stoor ik me er ook niet meer aan.

' s Morgens had ik een kleine aanvaring met Vivianne, ging over eten en is een lang verhaal. Maar ik denk wel achteraf dat ze gelijk had en dat ik te rechtlijnig was. Ik moet eigenlijk van het idee af dat iedereen gewoon moet eten wat de pot schaft, dat maakt het voor mij ook wat makkelijker. Maar ja, na 40 jaar is dat ook wel lastig hoor. In ieder geval hebben we in de middag een constructief gesprek gehad met het team.

Verder hebben de leerlingen in de morgen met authentieke landbouwgereedschappen op het land gewerkt. Het was vrij zwaar voor hen, wel weer leerzaam. Na een heerlijke lunch zijn een aantal leerlingen en ik gaan wandelen en de rest bleef bij het schooltje om weer wat nieuwe icebraekers te doen met de leerlingen. Voor de rest was het een relaxte middag. Monique onze " maatschappelijk werkster" en Jan onze arts hebben in die tijd weer anderhalf uur gesproken met onze probleem eetster. Ze hadden er een goed gevoel aan over gehouden. Hihi.

Ik was benieuwd of onze probleemeetster zich in de avond aan haar afspraak kon houden met het avondeten. Niet dus :-) . Maar zonder gekheid wat doe je met zo iemand.

In ieder geval was de rest van de avond gezellig bij het kampvuur en was iedereen om 22.30 zeker in bed. Ik was er al eerder in, het hooggebergte mat me toch af.

Donderdag 14 juli,

Bevrijdingsdag voor de Fransen, bevrijdingsdag voor velen van ons. Er was weer even bereik en we kwamen weer even in de bewoonde wereld.
In ieder geval hebben de mannen met veel kabaal de vrouwen vanochtend op een ludieke manier gewekt, ze zijn naar de koks gegaan en hebben wat potten en pannen meegekregen om onze buren te wekken :-)
Ach vrouwen kunnen niet echt tegen humor bleek, ze konden het niet waarderen. Ik denk toch dat mannen hierop wat relaxter reageren. Maar goed, iedereen was wakker en op tijd bij het ontbijt dat overigens weer wel wat te laat maar voortreffelijk was.
Daarna het afscheid en het uitwisselen van de cadeautjes en weer wachten op de bus.
Vanavond kwamen we aan bij het begin van de trekking die we komende drie dagen gaan maken, iedereen verheugt zich er enorm op heb ik het idee. Het was een campingplaats om nooit meer te vergeten. De varkens liepen er los rond en daarnaast kwamen er nog wat koeien bij. Fantastisch toch! Met de leiding hebben we een flesje wijn gedronken, maar niet meer. We zaten op 3900 meter hoogte.

Vrijdag 15 juli,

Pffff, het was koud, opstaan ging niet zo makkelijk en we moesten gaan beginnen met de trekking. Om 07.00 uur werden we gewekt met een lekker kopje thee. Super gewoon. We zouden om 09.00 uur vertrekken, maar helaas lukte het niet helemaal. Het werd 09.25 uur. Ach er was geen druk op de ketel, die zou vanzelf wel komen zoals je verder zult lezen.
De tentindeling die we in eerste instantie hadden was oke, maar na vanochtend niet meer, ik ga er niet over schrijven, dat vragen jullie me maar een keer als jullie behoefte aan het verhaal hebben. Maar goed, de tocht begon en we begonnen meteen te stijgen en te stijgen. Onze jonge honden: Mark, Daan, Bas en Luc kon het niet snel genoeg gaan. Maar de afspraak was eigenlijk dat de jongens met de meeste conditie achteraan zouden lopen en zo de ietwat minderen op sleeptouw moesten nemen. Het was een leuk probeersel van korte duur. Uiteindelijk hebben we ze laten gaan met wat porters en konden zij hun energie kwijt. Ook niet onbelangrijk denk ik zo. Zo hadden we drie groepen en uiteindelijk kwamen we dan rond een 14.00 uur op een kampeerplek aan waar het enorm rustig en mooi was. Onderweg had ik weer " mijn moment ". Trouwe lezers weten dan dat ik het heb over een moment opname die zo mooi is dat Onze Lieve Heer me bij wijze van spreke op dat moment kan komen halen. Ik zou er dan vrede mee hebben.
Zoals jullie weten had ik dinsdag 12 juli mijn rib gekneusd en ik heb er enorm veel last van die dag. We zijn namelijk 500 meter gestegen en op deze hoogte gaat het ademhalen sowieso veel minder, ik wil zwijgen met een gekneusde rib zeg. Dus het worden zware dagen voor mij, de leerlingen en begeleiders.

Maar bij de middaglunch heb ik toch iedereen gefeliciteerd met de puike prestatie. We sliepen op ruim 4400 meter hoogte. Jan onze arts had wel een minpunt en daar had hij wel gelijk in. Hij zei namelijk dat we een groep waren en dat iedereen op elkaar moest letten en niet dat enkele einzelgängers alleen moesten gaan. Morgen moet het anders gaan vond daarna ook wel de hele groep.

Van de nacht van 15 juli tot 16 juli maak ik even een eigen verhaal op mijn weblog.

Zaterdag 16 juli,

Na een enorme K.. nacht, werden we weer gewekt met een lekker kopje thee om 07.00 uur. Na het opstaan, ontbijt, tanden poetsen en spullen opruimen vertrokken we dan om 09.45 uur voor de tweede dag. Nou deze was geweldig, mijn dagrugzak heb ik op advies van de dokter meegegeven aan de porters. Voor mijn gekneusde rib was dat beter. Vandaag klommen we verder tot maximaal 4600 meter hoogte. En de uitzichten waren grandioos. De groep bleef bij elkaar en het was een mooie en relaxte dag dus.
Tegen 15.00 uur kwamen we weer aan op de tweede campingplaats die lang niet zo mooi was als de eerste. Iedereen die wilde, kon wel naar een soort hot waterpools, veel leerlingen maakten hier dan ook gebruik van. Ikzelf was te moe en had een goede middagnap nodig. Heb hiervan genoten tot het avonddiner en ben daarna weer gaan slapen. Trusten.

Zondag 17 juli,

Goedemorgen allemaal, heb gelukkig goed geslapen en we werden wederom gewekt met een lekker kopje thee :-) om 07.00 uur.
Nou het ochtend ritueel schrijf ik maar niet meer op, is namelijk dezelfde als de vorige dagen. O ja, wel wil ik even vermelden dat het goed deed om mijn haar weer even te wassen na een week :-).
Verder was de dag mooi en relaxt en kwamen we om 13.25 aan op de plaats van bestemming. Ook hier gaat niemand op zondag naar school en was er geen ontvangst, maakt niet uit, kinderen konden dus relaxen. Wat een verschil met vorig jaar in Tanzania. Vorig jaar hadden we veel en veel meer contact met de kinderen van daar en nu is dit veel minder. We kunnen dan ook minder aan ons project werken.

Maandag 18 juli,

Het enige wat zeker was vandaag was dat we werden gewekt met een kopje thee en voor de rest wisten we het niet. Ik ben maar met Juan, onze Peruaanse gids, meteen naar de docenten toegelopen toen ze om 08.00 uur aan kwamen rijden. Juan vertelde wat de bedoeling was en eigenlijk hadden ze niet op ons gerekend. Dus zowel zij als ik waren met stomheid geslagen. Toch zouden we er leuke dag van moeten maken, ik kon mijn muppets niet weer laten niksen. We spraken af dat we om 10.00 uur zouden beginnen. De dames zouden het computer lokaal helemaal schoonmaken, overigens ook de slaapzaal voor hen de komende nacht. En de heren zouden de bouwvakkers helpen met puinruimen. Dit allemaal ging zeer goed, rond 12.15 zijn we begonnen met Peruaanse " bakstenen " te maken. Veel water, veel modder en veel stro waren de ingrediënten en dit alles moesten we met onze voeten mengen en daarna in een mal doen. Symbolisch hadden we er vier gemaakt en het duurde langer dan we gedacht hadden. We waren weer een ervaring rijker.
Na een heerlijke lunch hadden we eindelijk wat contact met de kleine Peruaantjes van dit bergdorpje. De mannen gingen natuurlijk voetballen en de rest ging onder aanvoering van Janneke eerst memory spelen, dat was een groot succes, en daarna nog wat icebreakers doen. Om 17.00 uur stopten we omdat deze kindjes nog even naar huis moesten lopen en we wilden niet dat dit in het donker zou gebeuren.
Jos, Jan, Rob, Juan en ik zijn om 17.15 uur naar de andere Global Exploration school gelopen, zij kampeerden op de plek waar wij onze trekking begonnen waren. We wilden wat informatie uitwisselen. Het bleek net als onze groep, een hele leuke groep te zijn.
Maar wat is de wereld toch klein alweer, hier het volgende: Jan onze arts sprak natuurlijk de clusterarts van het Graaf Huyn College en ik was ook bij dit gesprek aanwezig. Ik ving op dat Wiesje, want zo heette zij, in Ghana had gewerkt. Natuurlijk moest ik meteen aan mijn nicht Loeki denken, want zij had daar ook gewerkt, maar ja leek me toch heel, toevallig als zij elkaar kenden. Toch kon ik het niet laten om even te vragen waar ze in Ghana had gewerkt en dat mijn nicht er ook had gewerkt. Toen Wiesje vroeg wat haar naam was en ik haar zei dat ze Loeki Pelzers heette, zei ze me dat Loeki haar daar had opgevolgd. Wat is de wereld toch klein!
Vlak voordat we terug gingen moest onze Rob het andere cluster nog even op stelten zetten door ons clusterlied te zingen.
19.30 uur een heerlijk diner, het was het laatste diner wat de koks voor ons hadden gemaakt. Verder was het redelijk rustig deze avond en moest iedereen om 22.30 stil zijn.
Trusten

Dinsdag 19 juli,

Vandaag was dan de dag waar wij met zijn allen eigenlijk wel een hele week naar hadden uitgekeken. We zouden weer in de bewoonde wereld terecht komen en konden weer gaan mailen en wat misschien nog belangrijker was, we konden ons weer douchen :-)

Wat er verder gebeurde bij het bergschooltje kan ik moeilijk beschrijven. Lees het maar op het weblog van de kinderen. Het is het project van hen en zij zullen het beter kunnen omschrijven dan ik. www.global-exploration.nl dan moet je naar de rechterkant van de site en het Charlemagne College aan klikken.

Om 09.40 uur in de ochtend vertrokken we dan en hadden een busrit van een uur of vijf voor de boeg. Niet erg, uitzichten waren mooi, er werd geslapen en de warme waterstralen met shampoo en wat al niet meer, kwamen met de minuut die we reden, steeds dichter bij.
Na de aankomst bij het hotel werd de kamerindeling gemaakt en hadden de leerlingen vrij af tot het avondeten. In die tijd kregen ze wel de ruimte om aan hen logboek te werken, foto's aan Margje te geven voor het weblog, te schrijven aan het weblog en te rusten. We gingen heel vroeg slapen, we moesten er namelijk woensdag heel vroeg uit.
Op weg naar de Maccu Picchu!